Պատանի Դավիթը. 1956, կտավ, յուղաներկ, 190×265, Հայաստանի ազգային պատկերասրահ
04.09.1955 «Դավիթը» չեմ կարողանում գույնով սկսել…
12.01.1956 Դավիթը գույնով սկսեցի… ինչ-որ նոր բան է ստացվում, բայց դեռ չեմ պատկերացնում, թե ինչով կվերջանա: Դժվարը էլի նատուրա ճարելն է: Դավթի համար չեմ ճարում էն, ինչ հարկավոր է, և արվեստանոցում ցուրտ է տկլոր կանգնելու համար: Մի լավ տղա գտա, կանգնեց և հիվանդացավ!
06.02.1956 Ոնց Համոն կասեր`«Դավիթը քայլում է», այսինքն` կամաց-կամաց առաջ եմ քշում (զոռով քշելն էլ իր լազաթը ունի):
31.07.1962 Երեկ տղաները՝ Չիլինգարյանը, Գրիշը (քրտինք) ասում էին, որ «Դավիթը» իրենց հիմա ավելի է դուր գալիս, քան «ոմնի» գործերը, որոնց ավելի էին հավանում անցյալում…Հետաքրքիր է, այդ ես հիմա շատերից եմ լսում տարբեր առիթներով…տարօրինակը այն է, որ այդ նկարիչ կոչեցյալները ժամանակին կույր էին՝ տեսնելու Դավթի առավելությունները, իսկ ես երբեք չեմ տարակուսել, ո՛չ անցյալում և ո՛չ հիմի:
- Մարտիկյան Ե. — Կերպարվեստի հոբելյանական ցուցահանդեսը — ամս., «Սովետական արվեստ», Ե., հ.2, 1958
- Պարսամյան Ռ. — Էդվարդ Իսաբեկյան — ամս, «Սովետական Հայաստան», Ե., հ. 5, 1964
- Վարդանյան Ա. — Էդվարդ Իսաբեկյանի ցուցահանդեսը — թերթ, «Գրական թերթ», Ե., 02.07.1965
- Իսաբեկյան Մ.Ա.- Բնանկարը Է.Իսաբեկյանի գեղանկարչության մեջ-«Գարուն», հ.7, 2003, էջ 92-96