Իսաբեկյանի մասին խոսելիս սովորաբար ընդունված է ասել, որ նա պատմական ժանրի նկարիչ է: Ըստ իս, ավելի ճիշտ կլիներ ասել, որ նա սիմֆոնիստ-նկարիչ է, կոմպոզիտոր-նկարիչ է, փիլիսոփա-նկարիչ, որովհետև այդ ամենը ցայտուն կերպով դրսևորվում է նրա թե՛ սյուժետային-թեմատիկ կտավներում, թե՛ դիմանկարներում և թե՛ նատյուրմորտներում կամ բնանկարներում: Նրա ստեղծագործություններում նկատելի է նաև ոչ թռուցիկ, հայեցողական վերաբերմունքը փաստերի նկատմամբ, իսկ կյանքի երևույթները, պատմական իրադարձությունները դրսևորվում են շարունակական զարգացման մեջ, որի հիմքը կազմում է ոչ թե փաստերի բարեխիղճ ցուցադրումը, այլ երևույթների էության ընդհանրացված խոր իմաստավորումը, գեղարվեստական կերպարների միջոցով դրանց արտացոլումը: Եվ երբ Իսաբեկյանի կտավներից մեկում մենք տեսնում ենք մեր պատմության որևէ կոնկրետ դրվագի պատկերումը, ապա տվյալ դեպքում էլ կռահում ենք հեղինակի հիմնական մտահղացումը.նկարիչը միշտ ձգտում է թեմային տալ մի այնպիսի մեկնաբանում, որը բազմապլանային զուգորդություն է առաջացնում և կամուրջ գցում, անցյալի, արդիականության ու գալիքի միջև:
Արմեն Վարդանյան 1975