Արվեստագետի փառասիրությունը… 21.05.1997

Posted on Դկտ 7, 2017 in Գրականություն

Փառասիրությունը նույն մոլագարության դրսևորումներից մեկն է, հիվանդություն է, ինչպես ալկոհոլիկի, թղթախաղի և այլն: Եվ եթե բանաստեղծ է կամ նկարիչ և եթե ունեցավ աշխատասիրություն… կհասնի բարձր կոչումների, շքանշանների, որից և կունենա մեծ բավարարվածություն, հպարտություն, բայց կզրկվի ամենաքաղցրից, ինչ կա կյանքում, կյանքը վայելելուց: Կմահանա և կյանքից ոչինչ չհասկանալով՝ շուքով կթաղվի:
Իսկ ճշմարիտ արվեստագետը նա է, որ սիրում է արվեստը հենց արվեստի համար և բավարարվում ամենամեծագույն հոգեկան հաճույքով, որը տալիս է նկարելու պրոցեսը, բանաստեղծությունը գրելու պրոցեսը, ինչպիսին էր Բաժբեուկը, որ հիանում էր իր նկարով կամ Չարենցը, որ ցնծում էր իր գրածով՝ երբեք չմտածելով փառքի մասին:
Փառասերին կրնկակոխ հետապնդում է մարդկանց զարմացնելը, հիմարացնելը, ինչպես Սալվադոր Դալին կամ Պիկասոն:
Պիկասոն իր նկարած հազարավոր նկարներից, ոչ մեծ քանակության նկարներից կարող էր ինքը հիանալ, ինչպես և Ռուբենսը, երբ միայն մենակ ինքն էր նկարում…Լեոնարդոն շուրջ 15 տարի չէր կարողանում բաժանվել իր Ջոկոնդայից… սիրում էր իր նկարածը: Եվ դա ինքնասիրահարվածություն չէ, դա արվեստը իրեն մեջ սիրելն է, ինչպես կինը, որ ինը ամիս փայփայում, սնում է իր պտուղը և ցավով բաժանվում: Եվ Վան Գոգն էլ սիրում էր նկարելը, իսկ փառասերը սիրում է նկարի բերած փառքը:

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով