Տխուր բան է հիշողությունը… բայց հրաշալիք է, չէ՞…01.09.1994

Տեր Աստված… այս ի՜նչ հրաշալիք է այս ռադիոթատրոն կոչեցյալը: Ձայնադարանից հանել են «Ծառերը մեռնում են կանգնած»… «կատակերգությունը» և հանճարեղագույն Օլգա Գուլազյանի ձայնն եմ կլանում… Տեր Աստված, ինչքան լավ է, որ մի խելոք ձայնագրել է, չէ՞որ կարող էին պարզապես չձայնագրել… և ես չէի տեղափոխվի անցած հրաշալի օրերը… և չէի լսի նորից կախարդ Օլգային… Ինձ համար դժվար չէր տեղափոխվել այն օրը, երբ դահլիճում նստած աչքերս էի սրբում ամոթից, որ լալիս եմ… Ի՜նչ էր անում բեմում այդ` իսկապես արդեն տատիկը` Օլգան…
Հիմա էլ աչքիս առաջ են և բոլորը, հատկապես Բաբկենը, որ լավ էր խաղում և բոլորը…
       Չէ՛, երջանիկ մարդ եմ, ախար Օլգայի բոլոր խաղերը համարյա թե տեսել եմ` սկսած «Խաթաբալայից»… Ի՜նչ ներկայացում էր «Խաթաբալան»… Ավետը, Հասմիկը, Գուրգեն Ջանիբեկյանը (Իսայիի անունը մոռացել եմ) և Օլգան: Ջահել էր դեռ և ի՜նչ ծիծաղ էր… արծաթ զանգուլակներ լինեին կարծես… Ա՜յ թե ներկայացում էր: Եվ ո՞րը հիշեմ… Իսկ «Բաղդասար աղբարը»… Խաչանյանը… ոչ ոք չկարողացավ նրան փոխարինել: Եվ, և ի՜նչ ներկայացում էր… Խաչանյան` Բաղդասար, Քիպար` Հրաչյան և ջահել, Օգսենին` Ջանոն… և Արուսը… Ա՜յ քեզ ներկայացում… Մի խոսքով, թատրոն ունեինք և երևի այն տարիներին նմանը չկար, այո՛, չկար:
Իսկ «Մեծապատիվը», իսկ «Պեպոն», իսկ «Բուլիչովը», իսկ, իսկ, իսկ… ո՞րը թվեմ…
      Տխուր բան է հիշողությունը… բայց հրաշալիք է, չէ՞:
     *** Եվ այսօր էլ լացեցի: