Գնացինք ձորը… Դեբեդի ձորը: Ի՜նչ ահռելի բան էր, տո՛, և ինչ ձայն է հանում… Ժայռի ծայրից ներքև ես նայում, գլուխդ պտտվում է: Տեսնես` ինչ տեսարան կլինի գիշերը` լուսնի լույսով: «Ահռելի ձոր է, մի կտոր լուսին», և ինչպե՜ս չհուզվել էս բնությունով, ինչպե՜ս Թումանյանը պոետ չդառնար. ակամայից հուզվում ես: Ափսոս` հեռու էր, թե չէ կգնայի, մի բան կնկարեի:
Լոռին տեսնելուց հետո իսկույն զգում ես Սարյանի հարազատությունը: Նույն պատկերն է, բայց Սարյանի մոտ ավելի խտացած, ընդհանրացած… Դե արվեստն էլ այդպես պիտի լինի` խտացած, հագեցած, որ ազդի, հուզի: Եվ կարող եմ ասել, որ հավասար գագաթներ են Թումանյանը և Սարյանը, կատարյալ հավասար:
Դեբեդի ձորը… 16.08.1935
Posted on Դկտ 2, 2017 in Գրականություն