«Է՜, լավ է, լավ չի՞»… 29.03.1971

            29.03.1971 Տխուր փաստ է, որ քանի ջահել ես, մտածելու ժամանակ չունես, բայց երբ երիտասարդական «ինքնամատակարարումը» անցնում է, ի՞նչն է պահում տարիքն առած մարդուն, որ չխելագարվի կամ չկախվի… հոգսը և զբաղվածությունը: Երջանիկ մարդիկ են կարիերիստները, որոնք ձգտելու բան ունեն միշտ և երբ հասնում են, տանջվում են, դողում ունեցածի վրա և դա դառնում է մի ահռելի իմպուլս ապրելու և չմտածելու դատարկության անդունդի մասին…
Ամենաերջանիկ մարդիկ ինքնագոհ մարդիկ են:  Երևի նրանք, որոնց զբաղմունքը իրենցից անկախ է, իրենցից դուրս, պիտի որ մտատանջվելու առիթ չունենան: Պանթեիստ պիտի լինել և մերվել բնությանը և գուցե մարդը համերաշխ լինի իր հոգու մեջ…
Երևի իմպրեսիոնիստները այդպիսին են եղել… Զարհուրելի զբաղմունք է «ինքնաքչփորումը»… Չէ՞ որ անհուն չի մարդու հոգին…
*** Բայց թվում է, որ ինքնագոհ խոսքը էն խոսքը չի, դա ավելի բարդ բան է, քան թվում է: Գուցե դա ներքին ուժ է, եռանդ, որ պահում է մարդուն,  կամ բնավորության ամրություն, ամբողջություն, թե չէ ինչպե՞ս կարող է մարդը վերցնի ու ինքնագոհ լինի…
Սոսոն իրեն կնքել էր Ստալին, այսինքն` գերամուր մարդ կամ ինքնագոհ, ինքնավստահ… և պիտի ասել, որ վրացին այդ բանը ունի (լենինականցու նման բան…) և մնաց այդպիսին, մինչև հիշեց… որ հայի արյուն կա մեջը… և միանգամից փլվեց ընկեր պողպատը և դառավ կիսել… էլի՞ չեղավ… Ինչո՞ւ չեղավ, եղա՛վ: Վերջացավ հոգսերը, ցանկությունները, հասավ ամեն ինչի, մինչև գեներալիսիմուսի և լխկեց դատարկ մեշոկի նման…
Անկուշտ, անհագուրդ մարդ լինելն էլ երևի մեծ բան է: Չի կշտանում մարդը, ուրեմն ուզում է, ցանկանում է, ապրում է, պահանջ ունի և պիտի տաս, որ հագենա, բայց չի հագենում… և ինչպես Մարտիրոսը կասեր. «Է՜, լավ է, լավ չի՞»: