Մոնրեալ…1967

     11.05.1967 11-ին թռանք և իջանք Մոսկովյա:
     15.05.1967 Մոնրեալ… իշտե քաղաք է՝ «բարձր ու ցածր» տներով, «Ամերիկա» առանց կոնտուրի, խալխ և ոչ ազգ, ժողովուրդ, ինչ-որ կոսմոպոլիտ բազմություն 20 միլիոնի չափ և ահռելի երկիր՝ հարուստ, շռայլ, բնությունից տրված…
     Ես և Գրիշան (Եղիազարյան) «երգահան» մի սենյակում ենք մի հյուրանոցանման տան մեջ: Ներկի հոտ և բակը՝ աղբանոց: «Խոսում» ենք ոտ ու ձեռով, առանձնապես խոսելու կարիք չունենք, վասնզի վարչապետից (իսկական պետ) սկսած մինչև «Սաշիգը» (օգնական) հայ ենք և շուրջներս էլ աղբարներ, իսկ ցուցահանդեսում էլ հո մեր մեծ եղբայրներն են և որոնց լեզուն միայն նասկիներ կամ ուրիշ զիբիլ առնելուց ենք գործի դնում (ոտ ու ձեռ):
      Ցուցահանդեսը հետաքրքիր է, ինչպես հետաքրքիր են լինում հասարակ գյուղական կիրակնօրյա բազարները: Ամեն երկիր իր յորղանի գյորա տուն է շինել, մենք ու ամերիկացիք էլ մեզ սազական (ծախսը շա՜տ…): Նայողները երեխայի չտեսությամբ և անհաշիվ և սիրում են, ինչպես երեխան, ամեն ինչի ձեռք տալ: Կանայք` պառավ, ջահել, շալվարներով են, տղամարդիկ նույնպես և նեղ շալվարներով և հաստաոռ են, ճարպոտ… սպիտակ ռիկշաներ, վելոսիպեդին հարմարեցրած աթոռով ման են տալիս պառավ հարուստ ինչ-որ մարդկանց, պառավների, որոնք անընդհատ ծամում են: