Երևանի քամիները… 09.08.1935

        Կանգնել եմ պատշգամբում և նայում եմ քամուն: Օդը լրիվ հագեցած է փոշով և, չնայած այդ սոսկալի քամուն, էլի օդ չկա շնչելու… Խեղճ ծառեր, այնքան են ծռվում, համարյա ճյուղերը քսվում են քարացած գետնին, և քիչ է մնում խեղճերի մեջքը կոտրվի… Ո՜հ, այդ փոշին… քամին հավաքում է Կոնդի հողե կտուրներից, Քանաքեռի չորացած, բուսազուրկ բլուրներից, բերում, շաղ է տալիս քաղաքի` առանց այն էլ փոշեծածկ ու հողակերտ տների վրա… Անտանելի առատ է փոշին, և եթե քամին անընդհատ արշավի, այս հողե անձրևին վերջ չի լինի… Փորձիր քայլել այդ պահին Երևանի ուզածդ փողոցով և երբ արածդ հիմարության համար ինքդ քեզ անիծելով, խեղդվելով՝ քեզ տուն կձգես… հայելու առաջ ինքդ քեզ չես ճանաչի, ավելին, նույնիսկ կվախենաս… Հոնքերդ ու մազերդ (նրանք արդեն փոշու տակ չեն երևում), ականջներդ լիքն են հողով, աչքերիդ տեղ ինչ-որ ցեխապատ խոռոչներ և կոպերիդ յուրաքանչյուր շարժումը ցավ է պատճառում, անտանելի կսկծում ու քոր են գալիս և, ուզես-չուզես, տրորում ես և դրանով էլ տունդ քանդում ես, արդեն եղածն էլ չի երևում, իսկ երբ շարժում ես բերանդ, ավազի կտորները ստիպում են նույնը երկրորդ անգամ չկրկնել, որովհետև անտանելի անդուրեկան սարսռում է մարմինդ… Վազում ես ջուրը, դեպի կենսատու ջուրը, գլուխդ պահում ջրի ծորակի տակ… Ախ, մի հորդառատ անձրև… նայում ես երկնքին, ծվեն-ծվեն ամպի կտորներ են, որոնք կարծես փախչում են գազազած քամու ձեռքից… անձրև չի գա…