Երվանդ Քոչարի տանը… 04.08.1977

      Անտանելի շոգ օր.ձկան նման բաց ու խուփ ենք անում բերաններս:
Երեկոյան Երվանդ Քոչարի մոտ…
     -Տեր Աստված, ինչպիսի ավերածություն…
Որ չէր լսում, արդեն վարժվել էինք, բայց այսպիսի ապատիա.բան չի հասկանում, բայց և հանկարծ պայծառանում է միտքը:
Ուրախացավ տեսնելուց (ինչպես միշտ):
Հե՜յ գիտի մեր առաջվա հանդիպումները, մեր ծիծաղը, սրամտությունները…բան չի մնացել, նայում է ջրակալած, շաղված աչքերով, որոնք ավելի են թափանցիկ կապույտ դարձել: Առաջ խոսքից բռնկվում էր, հիմի ոչ մի ռեակցիա, «վերաբերմունք»:
      -Ահա,-ասում եմ,- թանգարանի նոր շենքը պատրաստ է…
Ոչ մի տպավորություն: Ինքն է հարցնում.
      -Ի՞նչ ես անում:
Ձեռքով ցույց եմ տալիս, որ նկարում եմ: Ոչ մի տպավորություն (առաջ մանրամասն հարց ու փորձ կաներ):
      -Դու՞ ինչ ես անում,-հարցնում եմ գրելով:
Պատասխանում է, և ի՜նչ ռեակցիա…
      -Ես անպետք մարդ եմ…
      -Ինչու՞,-հարցնում եմ:
      -Մենակ եմ…
Գրում եմ.
      -Ինչու՞, բա Մանիկը…
Պատասխանում է ձեռքի շարժումով՝ է՜…
     -Բա ե՞ս,-գրում եմ:
Պատասխան.
     -Տարբեր կատեգորիա է…
      -Ես քեզ շատ եմ սիրում:
Նայում է երկար, ոչինչ չի ասում…Հարցնում եմ.
     -Ինչ է, զարմանալի՞ է:
Պատասխանում է.
     -Ես էստեղ պետք չեմ:
(Որտեղ՝ տանը, թե вообще՝ մտքումս):
Հարցնում եմ.
     -Որտե՞ղ ես պետք…
Պատասխանում է.
     Հիվանդ եմ…
 Մանիկը.
     -Որտե՞ղդ է ցավում՝ փորդ, սիրտդ, գլուխդ…
Չի պատասխանում:
Ասում եմ.
     -Դու քեզ ես պետք և մեզ…
Ձեռքի անորոշ շարժում…Ավելացնում եմ.
     -Արի գնանք Թիֆլիս…
Գլխի բացասական շարժում…Հարցնում է.
      -Դեմիրճյանի հետ ինչպե՞ս ես (Կարենի):
Կատակելով հարցնում եմ.
     -Ո՞ր, Դերենիկ Դեմիրճյանի՞, թե՞ քարտուղարի:
Գլխով է անում, որ քարտուղարի:
Գրում եմ՝ մի բան չի:
Աչքերը խորամանկ պլպլացնում է, բայց ոչ մի խոսք:
      -Ինչու՞ ես հարցնում (գրում եմ):
Բերանը, շրթերը բաց ու խուփ արավ, բայց մնաց լուռ…երևի հարցը մոռացավ…
      -Ի՞նչ ասեմ իրեն, եթե պատահեմ…
Ոչ մի խոսք, անիմաստ, անորոշ նայվածք: Տեսքը լավ է, կարմիր, թմբլիկ, բայց ինչ զարհուրելի մոռացություն, ոչ մի շարունակություն չկա խոսքի…Սա է երևի սկլերոզը…Բայց և մի երկու անգամ ծիծաղեցրի…Հե՜յ գիտի, երբ ժամերով հրհռում էինք, մեկ իր ասածի վրա, մեկ՝իմ…Տեր Աստված, ինչ մեղկ բան է…ինչքան բան կարող էր գրել հիմա, երբ ազատվել է նկարելու տանջանքից… և խնդրեմ՝ «անպետք եմ», երբ ամենախելոքն էր եղածների մեջ…
       Ճաշը կերավ…ագահությամբ, բայց ոչ մի արտահայտություն դեմքին…
Հեռանալուց ձեռքս կպցրել էր սրտին և նայում էր…իսկ ես համբուրում էի թմբլիկ թշերը…