Օ՜, ՇԱ՜Տ ԵՍ ՍԻՐՈՒՆ
Օ՜, շա՜տ ես սիրուն,
Գեղեցիկ՝ անպարկեշտության չափ:
Ես չեմ ասողը,
Այդպես ասում է՝ ով տեսել է քեզ
Վաղ առավոտին՝ արևածագին,
Երբ շիկնում ես դու համբույրից նրա՝
Շողալով հազար անգին քարերի
Ցոլք ու ցնորքով, հպարտ, ահարկու,
Ինչպես Արամազդ, Արա Գեղեցիկ,
Ինչպես Օլիմպոսի աստվածները ողջ,
Ինչպես հրաշք ու սուրբ,
Ինչպես ոսկեշող թագակիր արքա…
Արքայի՛ց արքա…
Ի՞նչ ես մտածում, ի՞նչ ես դու խորհում
Մե՛ր մասին, մե՜ր, այո՛,
Մենք քեզ ճորտագրված, քո ոտքի փոշին,
Քեզնով հիացած, քեզ սիրահարված,
Քեզնով արբեցած,
Քեզ երբեք, երբեք չդաված,
Չդավաճանած,
Քո շուքում ծնված ու մեռած,
Նորից համբարձված…
Մե՛ր մասին, մե՜ր, ի՞նչ ես մտորում,
Ասելիք չունե՞ս, արքայի՛ց արքա,
Քեզ համար մե՞կ է, թե ո՞վ է շնթռած
Շուքիդ տակ հիմա:
Ասելիք չունե՞ս… գոնե որոտա՜…
1985 թ.
***
ԵՍ ՔԵԶ ԵՄ ՆԱՅՈՒՄ ԱՄԵՆ ԱՌԱՎՈՏ
Ես քեզ եմ նայում ամեն առավոտ,
Քո հպարտ տեսքով անվերջ վեհանում…
Լցվում է սիրտս լույսով, արևով,
Երբ քեզ եմ նայում:
Իգդիրը մնաց քո հովանու տակ,
Մենք Արազն անցանք մի սև առավոտ…
Մխում է սիրտս անծուխ, անկրակ,
Երբ քեզ եմ նայում ամեն առավոտ:
Ու թունդ է առնում սիրտս սևավոր,
Լեռնանում անվերջ սև թույն ու կարոտ,
Կփարվե՞մ արդյոք լանջերիդ մի օր,
Մի լույս առավոտ…
Օ՜, թե չպիտի ես քո լանջին փարվեմ,
Թող ցող դառնամ ես, ամպի մի ծվեն,
Իջնեմ, ա՜խ, փլվեմ լանջիդ արևոտ,
Օ՜, ամեն, ամեն, ամեն առավոտ…
Ամպերն են դանդաղ իջնում, թանձրանում,
Մռայլվում է լույս ճակատդ պայծառ…
Որպես պատասխան որոտն է թնդում,
Իջնում է սրտիս անթափանց խավար…
Անթվակիր
***
ԱՄԵՆ ԱՌԱՎՈՏ
Ես քեզ եմ նայում ամեն առավոտ,
Քո հպարտ տեսքով հիանում անվերջ,
Մի մաշող թախիծ, անհուն մի կարոտ
Այրում է հոգիս կրակով անշեջ:
Ու թունդ է առնում սիրտս կարոտից,
Երբ քեզ եմ նայում ամեն առավոտ…
Իգդիրն եմ հիշում, բարդիները՝ ձիգ,
Հնձանը՝ պապիս, դեղձերը՝ շաղոտ…
Ես քեզ տեսել եմ դեռ խանձարուրից,
Եվ հավերժական քո լույս բարձունքից
Երազներն իջել, լցրել են հոգիս:
Ճախրել եմ հոգով ջահել արծվի պես,
Փարվել եմ կրծքիդ իմ զույգ թևերով,
Ես չեմ ընկրկել քո հասակից վես,
Քո մութ կիրճերից ես չեմ վախեցել,
Եվ քո ձորերում երգս է թնդացել:
Ես քեզ եմ նայում ամեն առավոտ,
Ու բորբոքվում է կարոտս կրակ,
Ա՜խ, փարվե՞մ պիտի լանջերիդ արդյոք,
Թե՞ թաղեմ սիրտս մոխիրների տակ…
Ամպերն են իջնում, ու մութն է պատում,
Մռայլվում է լույս ճակատդ պայծառ,
Կնճռոտ ձորերում որոտն է թնդում,
Իջնում է սրտիս անթափանց խավար:
Անթվակիր
***
ԵՐԲ ՔԵԶ ԵՄ ՆԱՅՈՒՄ
Երբ քեզ եմ նայում ամեն առավոտ,
Էլ չեմ հիանում.
Եռում է սիրտս սև թույն ու կարոտ,
Անվերջ լեռնանում:
Երբ քեզ եմ նայում ամեն առավոտ,
Էլ չեմ վեհանում.
Լափում է սիրտս ցասումն անկարող,
Ցավից սևանում:
Երբ քեզ եմ նայում, ցավից կարկամում,
Պատռել եմ ուզում կուրծքս քո դիմաց՝
Փշալարերին,
Ամպրոպի նման պայթել եմ ուզում,
Զարկվել եմ ուզում լանջիդ քարերին,
Երբ քեզ եմ նայում…
Անթվակիր
«Արարատին» շարքից
Posted on Հկտ 24, 2022 in Գրականություն