ԴՈՒ ՓՈՔՐԻԿ-ՓՈՔՐԻԿ ԱՍՏՂԻԿ ԵՍ…
Դու փոքրիկ-փոքրիկ աստղիկ ես բարձրո՜ւմ
անհասանելի,
Անհուն երկնքում ցոլում ես, շողում
անվերջանալի:
Ոչ մի հողածին քեզ չի տեսնելու…
Ինձ համար ես դու,
Քիչ էլ սպասիր,
Շողա, ցոլա, լուսավորիր,
Չկորցնեմ ճամփան
Մթում այս դաժան:
1971թ.
***
Ի՞ՆՉ ԷՐ ԿՈՒՏԱԿՎԱԾ ՔՈ ՎՏԻՏ ՄԱՐՄՆՈՒՄ
[Նվիրված է Չարենցին]
Ի՞նչ էր կուտակված քո վտիտ մարմնում…
Գետերդ՝ ցամաք, առուներդ՝ լուռ,
Բայց վարարեցին, դարձան հորձանուտ,
Քանդեցին պատվար ու կամուրջ:
Ոչինչ չմնաց քո շուրջը կանգուն`
Կործանված գահեր, աշխարհներ շրջված…
Ինչպե՞ս դու դարձար քո դարում ահեղ
Պոետ հանճարե՜ղ…
1971 թ.
***
Ինչ կիմանայի՝ ինչքան եմ ծեր…
Հայելին մեր եթե չլիներ:
1985թ.
***
ՈՒՐԻՇ ԽՈՍՔ ՉՈՒՆԵ՞ՆՔ
– Ինչպե՞ս եք…
– Ոչինչ…
– Իսկ դո՞ւք ինչպես եք…
– Է՜հ, ես էլ՝ ոչինչ…
Ու ես էլ,
Ու դու էլ,
Ու նա էլ՝ ոչի՞նչ:
Տո՛, Աստվա՛ծ սիրեք, ուրիշ խոսք չունե՞ք:
Ինչո՞ւ ենք ոչինչ…
Ե՞րբ դարձանք այսպես ոչնչություններ,
Ուրիշ խոսք չունե՞նք,
Բարի լույս ասենք,
Բարի լույս լսենք…
1985 թ.
***
ԿԱԽԱՐԴՎԱԾ ԵՄ
1
Կախարդված եմ ու
Բան չեմ հասկանում իմ երազներից՝
Զարմանահրաշ՝ մեկը մյուսից,
Մեկը մյուսից շքեղ ու շռայլ,
Մի ուրի՜շ աշխարհ…
Եվ իմն են միայն, ու ես էլ՝ տիրակալ,
Տերն եմ ու ճորտը իմ այս աշխարհի,
Քեֆ ու ցնծության ու գյոզալների,
Որոնք այցի են գալիս խմբովին
Կամ մեն ու մենակ՝
Իրարից թաքուն…
Թե ո՞ւմ են լքում գիշերով անքուն.
Բան չեմ հասկանում…
Ով հասկացել է, թող նա պարծենա:
Էդ գյոզալներից ինքը՝ Սայաթը,
Բան չէր հասկացել, ես ի՞նչ պարծենամ…
1985 թ.
2
Գալիս են ծովի հուրիների պես,
Փերիների պես, նայադների պես,
Իրենք իրենցով հմայված, դյութված,
Սևանի արծաթ ջրերում օծված…
Ես՝ տերն ու ճորտը իմ այս աշխարհի,
Որ իմն է միայն,
Ու ես՝ տիրակալ…
Ու թե խոստանա գահն ու թագն անգամ
Ալ-Ռաշիդ[1] արքան,
Չեմ փոխի հաստատ.
Ես շահնշահն եմ
Իմ այս տիրության, իմ երազների,
Որ իմն են միայն,
Ու ես՝ տիրակալ:
[1] Հարուն Ալ-Ռաշիդ (մոտ 766-809), Աբբասյան խալիֆայության խալիֆ՝ 786-ից: Ասպատակել է Փոքր Ասիան: «Հազար ու մեկ գիշեր» հեքիաթների և զրույցների ժողովածուի հերոս:
1985 թ.
***
[ՉԾՆԿԵՍ, ՉԱՂԵՐՍԵՍ]
Քեզ ուրախանալ չի վերապահված.
Պիտի տառապես:
Քեզ մխիթարանք չի վերապահված.
Պիտի որ հայցես:
Քեզ ոտքի կանգնել չի վերապահված.
Պիտի որ ծնկես:
Այդպես՝ ի վերուստ,
Այդպես՝ դեռ հնուց,
Եվ այդպես՝ այսօր,
Եվ վաղը, և միշտ,
Եթե ծնկի գաս,
Եթե աղերսես…
1992 թ.
***
Ա՜Խ, ԿԿԱԽՎԵՄ ՄԻ ՕՐ ԵՍ …
Ա՜խ, կկախվեմ մի օր ես մի դալար ճյուղից,
Որ օրորվի հովից, ճոճվի մեղմիկ-մեղմիկ,
Թող մի վերջին անգամ բարձր լինեմ հողից,
Քնած մանկան քնով օրորոցում փոքրիկ…
Եվ աղոթքի մրմունջ, լույսի մի պատառիկ
Մորս երգի հետ հովը բերի հեռվից:
Երբ իջեցնեք… զգույշ, զգո՜ւյշ դրեք հողին,
Չզարթնեցնեք քնից, չցավեցնեք նորից…
1992 թ.
***
ՆՈՐ ՏԱՐՎԱ ՁՈՆ
Անուշիկին, Մհերիկին` խնդրանքով թախանձագին
Իմ թոռնիկներ նախշունիկ,
Երկու թոռով ի՜նչ պապիկ,
Ինձ հարցնեք` չորսը-հինգ,
Չէր խանգարի ավելին…
Եկեք խնդրենք մայրիկին,
Ձեր պատվական հայրիկին,
Թող շատացնեն թոռներս,
Չթողնեն ինձ սևերես:
Ու գնացին թոռներս,
Բերին կատու աներես,
Հետո` թութակ ու շնիկ`
Ինքը պոչատ ու պստլիկ…
1992 թ.
***
ՄՌԱՅԼ ԵՆ ՄՏՔԵՐՍ ՄՈՄԻ ԼՈՒՅՍԻ ՏԱԿ
Մռայլ են մտքերս մոմի լույսի տակ՝
Սև ու ահարկու…
Որտեղի՞ց այսքան գարշելի մտքեր
Իմ պայծառ գլխում:
Եվ այս ձմեռն էլ այսքան երկարեց
Այս մրսած երկրում…
Գուցե գարո՜ւնը…
Է՜հ, որ սպասում ենք, ի՞նչ է բերելու…
Փետրվար 1992 թ.
***
ԱՌԱՆՑ ԻՐԻԿՆԱՀԱՑԻ
Սիրով՝ ընկերոջս՝ Համոյին
Մութն ընկավ, մոմի լույսով
Չես նստի իրիկնահացի,
Տխրությունս ուզի-չուզի
Կփոխվի լացի…
Գոնե հացի գնացողը
Վերադառնա հացով…
Մոմը երկար չի վառվելու,
Հացն էլ ուշացավ,
Տխրությանն էլ, թե դիմացա,
Կանցնի առանց լացի:
Էս օրն էլ թող էսպես անցնի՝
Առանց իրիկնահացի…
1992 թ.
1971-1992թթ.
Posted on Հկտ 24, 2022 in Գրականություն