Հիշողությունը կյանք է, կյանքի ավիշ. երկխոսություն Իգդիրի հետ

      Երբ ամեն անգամ, հոգնած նկարելուց, ցած եմ դնում վրձինները, զգում եմ, որ արվեստանոցում մեկն էլ կա, բացի ինձանից… Առանց շրջվելու էլ գիտեմ՝ ինքն է՝ Իգդիրը, իմ անքուն գիշերների ընկերը, իմ պաշտելին՝ Իգդիրը… և գիտեմ, որ հիմա կլսեմ ինձ ծանոթ մեղմ, մի քիչ խզված ձայնը… և լսում եմ՝ «Հը՞, հո չե՞ս մոռացել…»,- և ասում է առանց կշտամբանքի միշտ նույնը:
    — Չէ՛, չե՜մ մոռացել,-պատասխանում եմ առանց շրջվելու,- չեմ մոռացել, սիրելի՛ս, չեմ մոռացել, ուզենամ էլ, չեմ կարող…
     Մենակ ինքը չի այդ հարցը տվողը: Գալիս է հաճախ պապս՝ Իսաբեկը, տատիս՝ Բանավշայի հետ… Իգդիրում են ննջում, այսինքն՝ թաղված, և նույն հարցով.«Հը՞, հո չես մոռացի՞, տես հա՜…»: Սրանց ձայնը ինչքան էլ խուլ, բայց մեղմ չի, սպառնում են կարծես, և կրկնում եմ, կրկնում նույնը, նույնը՝ չեմ մոռացել, չեմ մոռացել…
     Չգիտեմ ուրիշների էլ այցելողներ կա՞ն, ասենք` Վանից կամ Ալաշկերտից, Մուշից, թե միայն ես եմ արժանացել այդ պատվին: Կլինեն երևի, կան, ապրում են սերունդներ, տուն ու տեղ, հող ու ջուր թողածներ, հիշեցնել էլ պետք չի, հիշում են, հիշում են ընդամենը և իրավունք չունեն չհիշելու, եթե մոռանան… աղբյուրները կցամաքեն, հողը ճաքեր կտա, երաշտ կլինի…
Եթե կա աշխարհում ժողովուրդ, որին հիշողությունը պետք է ամեն ինչից առաջ, դա ինքը հայն է, հային չի կարելի առանց հիշողություն ապրել, իրավունք չունի, չգրված օրենք է՝ խստորեն պարտավորեցնող ամեն մի թուլակամ հայի անգամ: Ինչպես որ երգում է ասվում՝ «ինչպես չեղնի, երթանք մըր երգիր»… Չի կարելի չգնալ, չէ՞ որ սպասում են՝ Վանը, Բայազեդը, Ալաշկերտը, մենակ հո Իգդի՞րը չի սպասում թոռներին, ծոռներին՝ թուխ, գանգրահեր, մի քիչ խենթ ու խելառ, «ծուռ», ըմբոստ ու քաջ պատանիներին: Մեզ իրավունք չի տրված ի վերուստ կորցրնել հիշողությունը:
      Դժվար բան է սպասելը, ոչ մեզ համար՝ Վանի համար, Բայազեդի, Ղարսի.ծերանում են: Չպիտի թողնել, որ ծերանան: Մեր հիշողությունը կօգնի, չի թողնի, որ ծերանան: Հիշողությունը կյանք է, կյանքի ավիշ:
Գիտեն, բոլորը գիտեն, որ սպասելը դժվար, շատ դժվար է, մարդը սպասել չի սիրում, բայց ի՞նչ անի Մուշը կամ Վանը, ճար ունի՞ ուրիշ.չունի՛, սպասելու է մշեցուն, վանեցուն: Որտեղ էլ լինի այսօր այդ մշեցու թոռը, ծոռը, նրան է սպասելու, իր իսկական տիրոջը… Իրեն պետք չի, թե ով է շնթռում հիմա «իր տիրոջ» տանը…Եվ շնթռել է և իրեն ասող չկա՝ էս ու՞մ տանն ես շնթռել, դե մի ռա՛դ եղիր… Ո՞վ պիտի ասի:
     Դուք եք ու դու՛ք, հարգարժան թոռներ ու ծոռներ, ձեզ են սպասում, նրանց հույսը դուք եք և միևնույնն է, թե որտեղ եք՝ Երևանու՞մ, թե՞ Լոս Անջելեսում, Կանադայու՞մ, թե՞ Բուենոս Այրեսում…
     …Իգդիրը ձեզ է սպասում: