Անթվակիր

Posted on Հկտ 13, 2015 in Գրականություն

Ի՞ՆՉ ԵՄ ԵՍ ՀԻՄԱ…

 Ի՞նչ եմ ես հիմա՝ տարիք մոռացած

Սիմոն ծերունի՞, թե՞ ծեր ավելի…

Ինչո՞ւ ես ձգել տարիքս այսքան,

Որ ի՞նչ տեսցնես, որ դեռ չեմ տեսել,

Ի՞նչ ունես պահած…

Ի՞նչ էր իմաստը այս խոր ծերության,

Այս հայ Սիմոնի, որին խաչելուց դեռ չես հագեցել:

Ի՞նչ եմ ես հիմի՝ տարիք մոռացած

Սիմոն ծերունի՞, թե՞ ծեր ավելի…

Գիտեմ, որ հա՜յ եմ և խաչին գամված,

Երկու անգամ բյուր՝ երրորդի շեմին,

Եվ համառորեն չեմ իջնում խաչից:

Թող ծորա արյունս ժանգոտ գամերից.

Էլ ցավ չեմ զգում:

Աննյութեղեն եմ, համակ ոգի եմ,

Անպարփակ անոթ՝ լցված ցասումով:

Էլ ի՜նչ ցավ, էլ ո՜վ կարող է խոցել…

Աննյութեղեն եմ, բայց խաչը նորից

Կարող եմ տանել Պիղատոսների

Ուզած Գողգոթան:

Կարող եմ, կարո՜ղ, ինձ օգնող պետք չէ,

Հոգնել եմ արդեն Հուդա սերելուց…

Ատամնե՞ր են պետք ժանգոտ գամերից,

Ինքս կշինեմ և վայ, վա՜յ նրան,

Որի կոկորդում խրված կմնան

Ատամներն իմ ժանգոտ, արնածոր:

Ի՞նչ եմ ես հիմա՝ տարիք մոռացած

Սիմոն ծերունի՞, թե՞ ծեր ավելի…

Անթվակիր

 

    ***

ՄԵՆՔ ՄՈՌԱՑԱՆՔ, ՈՐ ԾՆՎԵԼ ԵՆՔ ԱՊՐԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ

Մենք մոռացանք, որ ծնվել ենք ապրելու համար,

Մենք ծերացանք և ուշացանք սիրելու համար,

Եվ ապրեցինք տրված կյանքը կարճելու համար:

Չհասկացանք մեր աշխարհ գալն ու գնալը,

Չհասկացանք մեր լինելն ու չլինելը…

Ի՜նչ էր իմաստը մեր գալու, որ ափսոսանք

Մեր գնալու համար…

Անթվակիր

 

***

ՈԳԻՆ ՔՈՆԸ ՉԷ, ՔՈՆԸ ՀՈԳԻՆ Է

Ոգին չի սիրում տարտամ էակներ,

Ոգին չի սիրում կուշտ ու երջանիկ,

Տռզած էակներ՝ անսիրտ, անհոգի:

Ոգին չի սիրում, երբ կեղծ ես հոգով,

Վախկոտ ես սրտով, հարմարվող, հլու,

Նա չի տանում ոչ մի խարդավանք…

Ոգուն կարող ես գոհացնել միայն

Անձնազոհությամբ, մեծահոգությամբ,

Բարությամբ անշահ, առաքինությամբ…

Ոգին քոնը չէ, քոնը հոգին է՝

Սրտիդ հետ մեկտեղ նրան ենթակա:

Անթվակիր

 

***

ՀԵՌԱԽՈՍԸ

– Սխա՞լ ես զանգել, քո ուզա՞ծը չեմ,

Ինչպե՞ս իմացար…

Ձայնի՞ց… Տե՛ր Աստված,

Ցավում եմ, ափսոս, քո համարը չեմ…

Եվ ափսո՜ս, ափսո՜ս, որ ինձ չես զանգել,

Չանջատես, խնդրեմ,

Խոսիր դու ինձ հետ,

Ձայնդ անուշ է, մտերիմ, քնքուշ,

Կարծես լսել եմ էլի մի անգամ…

Չանջատես, խնդրեմ, ոչինչ, որ ես չեմ,

Դու խոսիր ինձ հետ:

Այո՛, լսում եմ…

Ես քեզ լսում եմ…

 

Ձայն չկա, անջատեց, և «Տո՜ւ-տո՜ւ-տո՜ւ»՝ տխուր,

Եվ «Տո՜ւ-տո՜ւ-տո՜ւ»՝ հեռվից:

Անթվակիր

 

***

[ԽՈՍՔ ԱՌ ԱՍՏՎԱԾ]

Տե՜ր Աստված, Տե՜ր Աստված, ո՜վ Բարձրյալ,

Ո՜վ Մեծդ մեծագույն, առաջին և վերջին և անհասանելի,

Տերը բոլորի և՛ հոգու, և՛ կենաց,

Տերը անհեղլի, անփոփոխ տիրակալ…

Լսիր ինձ՝ ստեղծածիդ, հայցողիս, գթությամբ,

Լսիր ինձ լրջմիտ, լրջախոհ կամությամբ,

Լսիր ինձ կամությամբ, որ հասնի ձայնս քեզ,

Լսիր ինձ՝ հայցողիս մեղապարտ:

Խնդրածս ոչ հաց է, ոչ գինի լիուլի

Սեղանից քո առատ՝ հավասար բոլորին՝

Հավքերին, գազանին, սողունին, նեռին…

Դու միակ ճշմարիտ, ճշմարտից առավել,

Տուր ինձ պատասխան քեզ վայել զորությամբ,

Անաչառ, ուղղամիտ խստությամբ և արդար,

Եվ պարզիր իմ հոգին խռովյալ, տվայտյալ,

Չէ՞ որ դու էիր և ես անսխալական:

Պարզիր ինձ մեր գոյի իմաստն առ այսօր,

Պարզիր՝ ինչո՞ւ ենք խանգարված, շփոթված,

Պարզիր ինձ մեր մեղքը՝ գործած-չգործած,

Ինչո՞վ ենք մեղավոր, մեղաց ծով քո առաջ,

Մեր հոգով, հավատով, աղոթքով թերացած…

Պարզիր մեր մեղքի իմաստն աններելի,

Զի մեղք կա անգիտակ, անչար, միամիտ,

Եվ մեղք՝ անիծյալ, քո նզովքին արժանի:

Պարզիր և նոր միայն պատժիր անլուր խստությամբ

Եվ ոչ անտեղյակ, անհոգ ու անփույթ…

Ցույց տուր մեր մեղքը, տեսցրու, պարզեցրու,

Չպարզած՝ մի՛ լցվիր մեր դեմ չարությամբ,

Վճիռ մի՛ հանիր հապշտապ բարկությամբ,

Մի՛ դատիր բարկության պահին անուղղելի,

Դու Տե՜ր ես, քեզ սխալվել չի կարելի…

Կասկածով մի՛ նայիր մեր հավատին առ քեզ,

Չի զորանա մեր հոգին, մեր հավատը, որ

Սերմանել ես ի ծնե մեր հոգում դեպ քեզ…

Մենք մոլորված ենք ու շփոթված,

Անտեղյակ, անգետ մեղքից մեր գործած:

Իսկ ո՞վ է մեր մեղքը դատելու,

Ո՞վ է քննելու, եթե ոչ Դու, Տե՛ր,

Դու ես և ատյան, դատավոր, պատժող,

Դու ես և ներող, զիջող, գթացող,

Դու՝ անսխալական, ամենակարող,

Դու անտեղյակին դատել չե՜ս կարող:

Որքան էլ որ մենք խոնարհությամբ լցվենք,

Որքան էլ բարեպաշտ քո առաջ ծնկենք…

Գոնե մի անգամ հարցրու մեր ցավը,

Հարցրու պատճառը մեր ըմբոստության,

Հանուն պայքարի և արդարության,

Հանուն մեր խեղված, անարգված պատվի…

Մի՛ թող վհատվի մեր հավատն առ քեզ,

Եղել է, թող մնա ամրակուռ լեռան պես,

Անհողդողդ, չխամրող, չմարող լույսի պես,

Անմնացորդ, անանձնական նվիրումով առ քեզ:

Հոր պես այպանիր քո որդուն մոլորյալ,

Մի՛ վանիր քեզնից, մոտեցրու հայրաբար,

Նախ ընդունիր, և ապա խստաբար

Պատժիր, եթե համարես արարքը նզովյալ:

Հետ տուր մեր հացը հանապազօրյա,

Տուր մեզ մեր արտը ոոսկեհուռ,

Մի՛ թող մեզ պարտապան շնագայլերին,

Մի՛ տանիր մեզ անլուր փորձությունների:

Փորձել ես բյուր անգամ, մի՛ կրկնիր Դու նորեն,

Դու ես լցրել մեր հոգու անոթն անմահությամբ:

Բիրտ ու անբարո հեծյալից խրտնած

Նժույգ ենք, սակայն, սանձազերծ եղած:

Մեր վարգը ինչո՞ւ նորեն խթանել,

Վարգող նժույգին ինչո՞ւ մտրակել…

Տե՜ր Աստված, ինչո՞ւ կարկտել այնտեղ,

Որ կարկտված էր դաժան խստությամբ

Մեր արտը ցորյան, բզկտված, հրկեզ,

Մեր արտը ոսկեհատ՝ կճղակների տակ…

Եվ ինչո՞ւ, ինչո՞ւ պատիժն անարդար

Միայն մեզ համար, մե՛զ համար միայն,

Չե՞ս տեսնում՝ ծվատ մեր գոյությունը,

Ծեծված արտ ես դարձրել անգթաբար…

Չե՞ս ուզում կարդալ մեր սիրտը խոցված,

Մխացող խիղճը, պատիվն անարգված,

Բանտված կամքը մեր, կյանքը մեր դաժան,

Եվ… պատժում ես դեռ, ինչո՞ւ, Տե՛ր Աստված…

Պատժելով չես դարձնի առավել բարեպաշտ,

Մենք եղել ենք և ենք քեզ անմնացորդ նվիրյալ,

Տո՛ւր մեզ ուժ, կորով և եռանդ տոկալու,

Նաև այս փորձությունը պատվով տանելու…

Անթվակիր

 

***

Օ՜, ՉԳԻՏԵՄ, ԹԵ ԻՆՉՈՒ

Օ՜, չգիտեմ, թե ինչու

Գիշերներին այս անձուկ

Գրում եմ տողեր տխուր-տրտում,

Սրտով մոխիր դառնում,

Բայց չգիտեմ՝

Կա՞ սփոփանք այս գրերում:

Անթվակիր

 

***

ՕՐԵՐՍ

Օրերս անցնում են զարմանալի արագ,

Կարծես խռովել են, կարծես իմը չեն:

Ի՞նչ եմ արել իրենց, ինչո՞ւ փոխվեցին,

Այդպես աննկատ դարձան անտարբեր…

– Ախր կամ դեռ, չէ՞…

Ախր իմն եք, չէ՞…

Ի՜նչ եք չափ ընկել, ո՞վ է կանչում ձեզ,

Ինչի՞ց եք դժգոհ, ի՞նչ եմ խնայել…

Ինձանից պոկել սիրտ, հոգի ու սեր

Ձեր ոտքերի տակ բուռ-բուռ շաղ տվել,

Գիշերներն անքուն՝ մի կերպ լուսացրել,

Ձեր ժամը ձգել մինչև լուսաբաց…

Եվ թե հոգնել եմ, գիտեք թե ինչից՝

Ցավից, որ թաքցրել եմ, որ դուք չիմանաք…

Իսկ ինչ չեմ տվել, գիտեք թե ինչը՝

Դարդ ու ցավս, հոգսերս, որ դուք չիմանաք…

Ի՞նչ եմ խնայել, ինչի՞ց եք դժգոհ…

Ինձանից պոկել սիրտ, սեր ու երազ

Անթվակիր

 

***

ՈՒՐ ԷԼ ՈՐ ԳՆԱՄ, ԻՆՁ ՀԵՏ ԵՔ

Ուր էլ որ գնամ, ինձ հետ եք, ամա՜ն…

Ձեզանից պրծում չունեմ, ա՜խ, չկա՜…

Բայց… ձեզ ի՞նչ ասեմ, և՛ կաք, և՛ չկաք…

Կաք, այո՛, կա՛ք…

Դռնից եք մտնում, լուսամուտից,

Սիրտս եք մտնում ոտնամաններով…

Նորից հոգս ու ցավ,

Նորից զայրույթով ամեն ինչի դեմ,

Լացով, տանջանքով…

Դուք ինչի՜ եկաք…

Անթվակիր

 

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով