…Լսեցի «Շավարշի» ռադիոբեմականացումը՝ Խորիկի և Չալիկյանի միահամուռ ջանքերով!
Եվ ես լսել եմ այդ «Շավարշը» երկու հոգու կատարմամբ՝ Սուրեն Քոչարյանի և Տիրան Ղարիբջանյանի: Մեկը՝ Քոչարյանը, որպես մեծ արտիստ, մյուսը… «սովորական» մարդ: Եվ առավելությունը տալիս եմ այդ «սովորական մարդուն», քանի որ Սուրենի մոտ էլ «տենդենց» կար բեմականացնելու, և դա ինձ վանում էր: Ընդամենը մի տեղ… և դա բավական էր, որ խանգարեր ինձ… բանաստեղծություն հասկացողիս!
Իսկ Տիրանը… «ուրիշ էր»: Եվ ես մտածում էի իրեն լսելիս, որ այդ «Շավարշը» միայն լավ կարող է կատարել մի որևէ… իգդիրեցի… Եվ չէի «ժխտում», եթե… ես կատարեմ! Բայց երբ լսեցի Տիրանին… «ներքուստ» հագեցա, բավարարվեցի!Ինչ ցավալի է, որ չի մնացել նրա` Տիրանի գոնե ձայնագրությունը… Սուրենինը կա և դա լավ է:
Ես խոսքեր չեմ գտնի «բացատրելու» Տիրանի արտասանությունը: Պիտի որ դա տեսնվեր, լսվեր… թե ոնց էր այդ «սովորական» մարդը կերպարանափոխվում, դառնում Շավարշ աչքիդ առաջ, առանց գրիմի և առանց բեմի! Անգամ «դեմքին վերից վար դաշույնի հարված»-ը տեսնում էի դեմքին…
Այդպես է, իսկական «ստիխը», Չարենցի ասածով, ոչինչ չի պահանջում, ոչինչ!
Այդպես, և թող չնեղանան և՛ Խորիկը, և՛ Չալիկյանը ինձանից, ես այդպես եմ կարծում, իսկ ես «կարծելու» կարծեմ որ իրավունք ունեմ: