Համոյին

   Մի սերունդ էր եկել տեր կանգնելու իրենցից առաջ եղած մի փառավոր համաստեղության թողած արժեքներին, որի ծանրության տակ դժվար չէր հոգին փչել դեռ լիաթոք չշնչած… Այդ սերնդի բոլոր զինվորները այսօր այստեղ են, միակ բացառությամբ, բյց նրա էլ շունչն ու հոգին այստեղ է և մեզ հետ: Իսկական, ճշմարիտ ընկերությունը լինում է սրտի ու հոգու մոտիկությունից, նպատակի, երազանքի ընդհանրությունից: Եվ միմիայն այդպիսի ընկերությունն է, որ դառնում է ցմահ:
       Մենք բոլորս առանձին-առանձին մի բան ներկայացնում ենք մեզանից և համեստությանը նեղացրած չեմ լինի, եթե ասեմ, որ անգամ կարգին բան ենք ներկայացնում… մեզանից, իսկ բոլորս միասին…օ՜, մի սերունդ ենք, որ ամեն մի ժողովուրդ կուզենար ունենալ, եթե չասեմ «կերազեր» ունենալ, հենց թեկուզ նրա համար, որ «ձրի» ենք ստեղծվել… մեզ վրա բան չի ծախսվել… ոնց որ վերցնես, մեկին տաս, նվիրես մի… «վոլգա», ասես՝ առ, քշի քո քեֆին, քեզ «փեշքեշ»: Ծառը որ ծառ է… տնկում են, ջրում են, հող են փխրեցնում, «փեին» են տալիս… մի խոսքով, «խնամք» են տանում, որ մի բան ունենան…
       Դժվարը մարդ մնալը, լինելն էր, շա՜տ էր դժվար: Եվ այստեղ է, որ մեզ բոլորիս, եթե միացնեին իրար, գուցե և ստացվեր «այն» մարդը, որին կարելի կլիներ վերագրել այն բոլոր բարեմասնությունները, որ պարտավոր է ունենալ հայ մարդը: Մի էտալոն, որ բոլոր ժամանակներում պետք կգար:
       Ինձ բախտ վիճակվեց ընկեր լինել գրողների, բանաստեղծների մի սերնդի հետ՝ համարյա թե մի տարիքի, իսկ ով էլ մի քիչ ջահել էր, սպասեցինք, եկան, հասան մեզ կամ իրենք վազեցին, հասան: Սրանք բոլորը ծիլ տվեցին ու կաղնի դարձան Հայրենականի հետ միասին: Եվ շուրջ կես դար իրենց շնորհքով ու արվեստով եղան մշտական «նորին մեծության»՝ հայ ժողովրդի անհանգիստ, անդադրում զինվորները, որոնք որտեղ որ պետք էր դոնոր դարձան նրա համար իրենց սրտի արյունով… Նրանք ոչ մի սպիտակ թուղթ չթանաքոտեցին մարդկանց զարմացնելու, հիմարացնելու համար: Եղան ճշմարիտ ազնվածիններ, ազնվագույն մետաղի քնարով: Ծիածանի յոթ գույների նման տարբեր լինելով, ծիածան կապեցին հայ գրականության կապույտ երկնակամարում՝ մշտական, մշտատև:
        Դժվար է լինել բանաստեղծը մի ժողովրդի, որ ունեցել է Նարեկացի, Սայաթ-Նովա, Թումանյան, Չարենց, Բակունց… Բայց և այդ դժվարության դառնահամն է, որ առանց ճաշակելու հայոց երկնակամարում չես խցկվի հաստատ:
        Այս սերունդը խախտեց պոետներին սահմանած, թե վիճակված մինչև 40-50 տարիքը… ստեղծագործելու «լուռ» համաձայնությունը և դարձավ «երկարակյաց»: Սա էլ այդ սերնդի յուրահատկություններից մեկն է՝ ջահելության, սրտի ու թոքերի հզորության նշան և ոչ ընդամենը տարիքը շալակած ման գալու նշան, որպես կենդանի հուշարձան:
       Իմ պաշտելի և ձեր բոլորի սիրելի Համոն իր իսկ «Պապը» դառնալու բոլոր «տվյալները» ունի և ձայնը կկտրի ու կշիկնի «ակոսում ծնկելով» միայն: Եվ եթե այս «ուրախությունն» էլ հետո կամաց-կամաց փոխվի լացի, էլի փառք բարձրյալին, և թող շատ չհամարի, նրանց բոլորի խորհուրդ-խորինը եղել է ընդամենը իր իսկ՝ բարձրյալի շռայլորեն բաշխածը իրեն անմնացորդ վերադարձնելու հոգսը ընդամենը:
        Սիմոն ծերունին բանաստեղծ չի եղել հաստատ, բայց երբ նայում եմ Հոմերոսի միրուքավոր կիսանդրուն…հալա՛լ լինի ձեզ, ձեր պոետական երկարատևությանը մե՛ր ծերակույտ…