Բոյիդ մեռնեմ

       Պապս դիվանին թեք պառկած գիրք է կարդում լուսամուտի տակ, իսկ ես սենյակի մյուս անկյունում դասերս եմ սովորում: Վերջացրել եմ և հիմի իսկը տեղն է պապին խոսեցնել, իսկը ժամանակը, և եթե չխոսեցնեմ, կքնի, արդեն փստացնում է բեղի տակ…
      -Պապի՛,-ասում եմ և գիտեմ ինչ պիտի լսեմ…
      -Հա, բոյիդ մեռնեմ…
      -Պապ, քնա՞ծ էիր…
      -Չէ՛, բոյիդ մեռնեմ… մի քիչ դանթեցի ոնց որ…
     -Դէ դու էլ հա բոյիդ մեռնեմ, բոյիդ մեռնեմ, ուրիշ խոսք չկա՞…
     -Կա, բոյիդ մե… ուրիշ ի՞նչ ասեմ…
     -Ասա այո՛:
     -Այո, բո…
     -Այ այդպես, թե չէ քոքել ես բոյիդ մեռնեմ, բոյիդ մեռնեմ…
     -Բայց բո…, ընչի վատ բան եմ ասելի՜…
     Պապս գիտի խոսքի մեջ գործածել իր Խոյի հի՜ն բարբառից խոսքեր, որ ինձ շատ, անչափ հաճելի է լսելը, զարմանալի բարբառ է, կարճ, կտրուկ և հասկանալի:
      -Վատ բան չես ասում, գիտեմ, բայց …ինչ կնշանակի հենց այդ բոյիդ մեռնեմը…
      Ժպտում է բեղի, միրուքի անկյունում և աչքերը ջրակալում են, լիքը պսպղուն կայծեր…
       -Ախար, որ նայես եմ բոյ ու բուսաթիդ, էլ ի՞նչ ասեմ, խելքս իմս չի, բոյի…
       -Ախար էդ խոսքը… մեռնեմը, չեմ ուզում լսել, ես չեմ ուզում, որ դու ինձ համար մե…
       Եվ ես էլ չեմ ավարտում այդ տխուր, հիմար բառը…
       -Ընչի մեռնեմ, բոյիդ մեռնեմ…
       -Բա էլ ինչու՞ ես հա կրկնում…
       -Ինչքան պապի լսեմ, հա կասեմ… էդպես լսել եմ, ես էլ նույնը քեզիկ եմ ասում…
       -Ուրեմն ինչ, այ պապ, հենց էնպես, խոսքի համա՞ր ես ասում, մեջը բան չկա՞…
      -Ի՞նչը չկա, իշխո՜ չկա, բա որ քո մազին մեկը մատով կպնի, ես, ի՞նչ, հե՞չ, ըստեղ չե՞մ…
      Եվ հուզվում է իսկապես, տեղում շտկվում և դեմքն էլ ցասկոտ է, բարկացած, ակնոցները, գիրքը մի կողմ դրեց և ինձ է նայում ցասկոտ, հարցական…
      -Դե, այ պապ, ախր ով կարող է կպնել քո թոռան մազին, դասարանում բոլորը գիտեն՝ ում թոռն եմ, իգդիրեցու… և ի՞նչ եմ անում կամ արել, ոնց որ դու ես ասել՝ խելոք, հանգիստ /ուզում էի ասել համեստ/ սովորում եմ, թե մի բան էլ հանկարծ ուրիշ տեսակ է լինում, ասում են՝ իգդիրեցու թոռ ես է՜…
      -Ընչի՞ իգդիրեցու թոռ լինելը ինչա՞…
     -Եսիմ, էդպես են ասում…,- և ստից տխուր դեմք եմ շինում վրաս…
     -Մե սպասի, էդ ոնց թե, որ իգդիրեցու թոռ ես, որ ի՞նչ, էդ մի ժամանակ էր, որ իգդիրցի ըլնելը դժվար պան էր, հմի՞ ինչ կա, հմի բոլորս էլ երևանցի ենք… էդ ովա՞ դրանց ասել, որ իգդիրեցու թոռ ես…
      -Հեչ, պապ, մի դասատու կա, ինքն է ամեն անգամ, որ իմ կողմից խանգարողներ են լինում դասը, ինձ է նկատողություն անում և ամեն անգամ էլ՝ իգդիրեցու թոռ ես է՜…
      -Տո, ես դրա… բա ընչի չես ասել, որ ես դրա պորտը տեղը դնեի…էդ ինքը որդեղացիա՞, որ քեզ էլ չի հավանում…
      -Գործ չունես, այ պապ…
Պապս նորից դիվանին թեք պառկեց.
      -Լավ, բոյիդ մեռնեմ…լավ,- բեղի տակ ժպտալով ասաց պապս՝ աչքերը դեռ լիքը պսպղուն կայծերով,- եղավ, բոյիդ մեռնեմ…