Ոտնլվա… 1988

         Եվ ամեն անգամ ոտքերիս եղունգները կտրելուց հիշում եմ մորս լուսեղեն և նրա հոգնած, երակներն ուռած, կապտավուն ոտքերի եղունգների կտրելու արարողությունը, որ ամենայն զգուշությամբ և քնքշությամբ կատարում էր իմ անուշիկ Սյուզաննան` նախօրոք ոտքերը լագանի տաք, եռման ջրի մեջ մի լավ «մաժելով», շփելով լվանալուց հետո: Միայն Սյուզաննան, ոչ ոքի չէր վստահում: Եվ դա տևում էր մի ժամից ավելի, և այդ ընթացքում տեսնելու բան էր երկուսի էլ դեմքերի արտահայտությունը… մորս երանելի, գոհ, խաղաղ ժպիտը և Սյուզանիս նույնքան այդ բոլորը` գումարած մի անբացատրելի խորհուրդ՝ պարտքի, սիրո և չգիտեմ է՛լ ինչի արտահայտություն… Բիբլիական տեսարան Քրիստոսի` նույնքան հոգնատանջ ոտքերի լվացման արարողության նման… և միմիայն Ռեմբրանդի նկարած, որ աչքիս առաջ է ամենայն մանրամասնությամբ: Օ՜խ, թե կարողանայի նկարել գոնե պատկերացրածիս կեսը: Հրաշք բան կլիներ: Դե, ինչու չնկարես, Էդվա՛րդ, սիրելի՛ս, փորձիր, մի վախենա, հենց Ռեմբրանդի «Վիրսավիայի» կոմպոզիցիայով…