Ստալինի թաղումը. 1953, կտավ, ստվարաթուղթ, յուղաներկ, 25×32, ընտանիքի հավաքածու
Օրագրից…
«07.03.1953 …Երեկոյան զանգեցին արվեստի կոմիտեից և հայտնեցին, որ հրավիրում են Колонный зал` նկարելու Ստալինին:
08.03.1953 Նկարեցի մի կերպ… ցնցող էր տպավորությունը. չէ՞ որ կենդանի չէի տեսել և ոչ մի կերպ չէի կարողանում նայել և համոզվել, որ կենդանի չի… ինձ համար նա քնած էր!
Չորս ժամ նայեցի` առանց թարթելու: Եկան, պատվո պահակ կանգնեցին Մալենկովը, Բերիան, Խրուշչովը, Կագանովիչը, Վորոշիլովը, Բուլգանինը, Միկոյանը, Մոլոտովը և էլի ուրիշներ: Խեղճ Միկոյանը մի բուռ էր դարձել…
Նկարեցի մի քանի նաբրոսկաներ միայն… անսովոր էր և ծանր վիճակ, և խանգարում էին այդ անիծված ֆոտո ռեպորտյորները և «ուրիշները» հատկապես! Սեղմել էին չորս կողմից և անաստված…
…Տանը հայտնեցին, որ նորից հրավիրել են, այս անգամ Կարմիր հրապարակ! Կարմիր հրապարակ… դառն է խորհուրդը կյանքի, ինձ էլ վիճակվեց տեսնել նրան, լինել Կարմիր հրապարակում, երբ ինքը չի բարձրանալու այլևս իր հանգիստ, անշտապ քայլերով և չի նայելու դամբարանի բարձրությունից…
..Ամբողջ գիշերը անքուն անցնելուց հետո (Չայկովսկու դահլիճում), ժամը 5-ին գնացինք հրապարակ: Ցուրտ էր, բայց այնքան էր այդ ամենը անսովոր, որ մոռացության մեջ էի… և, առհասարակ, այդ բոլորը կարծես ես չեմ տեսել…
5-ից մինչև 11-ը սպասեցինք` զինված մատիտներով, ներկերով: Նկարեցի հրապարակը «գումից», իսկ 11-ին՝ մահվան քայլերգի ծանր հնչյունների տակ դանդաղ մոտեցավ դիակառքը սև ձիերով…Դրեցին դագաղը հրապարակում` պատվանդանի վրա, և բարձրացան վերև…
10.03.1953 Կանչեցին կոմիտե և բոլորին, ովքեր եղել էին այդ օրերին և նկարել… կեսը ֆոտոներից դրստած գործերով դիտեցին, և Բեսպալովը նշեց այն «ուղիները», որով պետք է ընթանա նկարչական միտքը…
…Երեք նկար և մի էսքիզը վերցրին նկարելու (ֆոտոյով), вот и все!»: