…Դիմանկարների փոխարեն հայկական դահլիճներում շատ են սյուժետային բազմատեսակ կտավները` և՛ պատմության, և՛ արդիական թեմաներով: Այդ աշխատանքների մեջ, իբրև կանոն` մեծակտավ, ես հակված եմ առաջին տեղը տալու Է.Իսաբեկյանի («Հաղպատի գյուղացիների ապստամբությունը 1903 թվին»), Հ.Մինասյանի («Գարունը լեռներում») և Ս.Մուրադյանի («Դեպի հարազատ գյուղ») գործերին: Թեև ուրիշ աշխատանքներում էլ ակնածանքի ու բարձր գնահատության արժանի շատ բան կա, բայց նշածս երեք կտավներին ամենից ավելի են բնորոշ սյուժետային պատկերի երկու կարևորագույն հատկանիշները` հերոսների բնավորության կենսական ճշտմարտացիություն և կոմպոզիցիայի մտածված ամբողջականություն, որի շնորհիվ գործողությունը հոգեբանական ու դրամատուրգիական առումով առավել հավաստված է դառնում:
…Այս երկու հատկանիշներից ծնված գեղարվեստական կերպարը միշտ էլ հուզում ու հափշտակում է դիտողին: Այսպես, Է.Իսաբեկյանը, որ վաղուց ի վեր նախապատվություն է տալիս հերոսական և ռևոլյուցիոն ռոմանտիկայով հագեցած կերպարներին, այս անգամ գտել է ապստամբ գյուղացիների շատ վառ, դրամատիկական լարված կերպարներ և կառուցել է համարձակ ու դինամիկ այնպիսի կոմպոզիցիա, որ լավ է բացահայտում պատկերված պատմական երևույթը և նրա հերոսական պաթոսը: Մեր հայացքով` այնքան էլ հաջող չէ պատկերի գունային լուծումը, որը տեղ-տեղ թուլացված է փոքր-ինչ միապաղաղ տոներով: Նույնիսկ տոնային ընդհանուր կառուցվածքից դուրս գալով, գույնի փոքր-ինչ ավելի դրամատիկական կոնկրետությունը և լարվածությունը թերևս ավելի կներդաշնակեին այս պատկերի կոմպոզիցիային:
Անդրեյ Չեգոդաև