Հայաստանի ազգային պատկերասրահ 1992
էջ 138
Էդուարդ Իսաբեկյանը (1914) Երևան է եկել Թբիլիսիի Գեղարվեստից Ակադեմիան ավարտելուց հետո: Հախուռն հույզերի տեր նկարչին հարազատ է պատմական ժանրը: Նրա կտավներին բնորոշ ռոմանտիկ շունչն ու դինամիկ էքսպրեսիան չի բխում խորհրդային էպոխայի կեղծ պաթոսից, ինչպես իր ժամանակակիցներից շատերի մոտ, այլ պայմանավորված է նկարչին հոգեհարազատ, մայր ժողովրդի պատմական ճակատագրով: Դա է պատճառը, որ նրա պատմական կոմպոզիցիաները չեն կորցրել իրենց արդիականությունը: Դիտողը հավատում է նկարչի արտահայտած` մարդու ու հայրենիքի դաշնությանը («Սասունցի Դավիթ»), անձնուրաց հայրենասիրության գաղափարին («Պատասխան Հազկերտին», Դ.Դեմիրճյանի «Վարդանանք» վեպի պատկերազարդումները), ժողովրդի անհաղթահարելի ուժին («Հաղպատի գյուղացիության ապստամբությունը»): Պատահական չէ, որ միշտ մտասույզ ու խոհուն են Իսաբեկյանի պատկերած անձինք («Գրող Ակսել Բակունցը», «Մոր դիմանկարը»):
Հայաստանի ազգային պատկերասրահ. Հայ., eng., fr. – Ե., 1992, էջ 138, 145
Posted on Փտր 14, 2017 in Uncategorized