Ներկայացվեց «Էդուարդ Իսաբեկյանը եւ իր աշակերտները» ցուցահանդեսը
Երեւանաբնակ գեղանկարիչ Արմեն Աթայանը անցած շաբաթ օրը դարձավ 94 տարեկան, եւ նրան առաջինը շնորհավորողները վրձնակից ընկերներն էին, ովքեր Մաշտոցի պողոտայի վրա գտնվող «Էդուարդ Իսաբեկյան» պատկերասրահում հավաքվել էին՝ մասնակցելու «Էդուարդ Իսաբեկյանը եւ իր աշակերտները» արդեն ավանդական դարձող ցուցահանդեսի հերթական ներկայացման արարողությանը։ Նրա հետ իրենց ուսուցչին նվիրված ցուցահանդեսում տեղ են գտել անցյալ դարում գործած համեմատաբար միջին սերնդի ներկայացուցիչները՝ Հրանտ Հովսեփյան, Հենրիկ Սիրավյան, Սամվել Պետրոսյան եւ ուրիշներ, ներկայումս գործող արվեստագետներ։
Ցուցահանդեսին մասնակցելուց բացի, ավագագույն արվեստագետը խոսք ասաց Իսաբեկյանի մասին։
Էդուարդ Իսաբեկյանին (1914—2007թթ.) նվիրված ցուցահանդեսի բացումը կատարեց նրա որդին՝ Երեւանի գեղարվեստի ակադեմիայի ռեկտոր Արամ Իսաբեկյանը, ասելով, որ այն ավանդույթը, որ սկսել է պատկերասրահի ղեկավար Իրինա Իսաբեկյանը, շարունակվում է, եւ ուրախալի է այն, որ այս պատկերասրահի պատերը մշտապես օգտակար լինեն տարբեր ցուցահանդեսների համար։
Լավագույն ցուցահանդեսները, ըստ հռետորի, առայժմ ստացվում են «Էդուարդ Իսաբեկյանը եւ իր աշակերհները» անվան ներքո, թեեւ «աշակերտ» ասած բառը տարածական իմաստ է ստանում։ Իսաբեկյանը հենց այնպես միայն դասախոս չէր, դասատու չէր, նա միայն հանձնարարություն չէր տալիս ուսանողին ու թողնում գնում։ Նա ուսանողների հետ ընկերություն է արել, կյանքից հարցրել, հայրենիքից հարցրել, հետաքրքրվել է ընտանիքով, նախնիներով, եւ էդ մտերմությունը շարունակվել է անգամ ուսանողի կողմից ինստիտուտն ավարտելուց հետո։
«Վերջին տարիներին, երբ ուսանողների դիպլոմային աշխատանքների պաշտպանություն է լինում, նկատում ես, թե նկարիչներից ով որ մեկի ազդեցությունն ունի։ Իսկ այստեղ, ուր բազմազան նկարիչներ են, բազմազան են ազդեցությունները, բայց զարմանալին այն է, որ բոլորը աշակերտել են Իսաբեկյանին։ Այստեղից այն եզրակացությունը, թե ինչպիսի մեծ դասախոս է եղել, որ թողել է, որ ուսանողներն ազատ ստեղծագործեն. չի ստիպել, չի թելադրել, չի պնդել, այլ աշխատելու լայն հնարավորություններ է տվել նրանց, թողել, որ ամեն մեկը իր ինքնուրույնությունը պաշտպանի։ Ես ափսոսում եմ, որ իր անմիջական ուսանողը չեմ եղել, հավատացեք, որ նրանից շատ բան եմ սովորել եւ շնորհակալ եմ դրա համար»,–ասաց Հայաստանի նկարիչների միության նախագահ Կարեն Աղամյանը։
«Նա շատ բան չէր ասում. երկու, երեք բառ կասեր, ընդամենը, բայց այդ մի քանի բառի մեջ այնքան իմաստ ուներ, որ չէր ասի ուրիշ դասախոսը երկու ժամվա ընթացքում։ Նրա այս գիծը մեզանում մի այնպիսի ոգեւորություն էր առաջացնում, որ անկախ մեզանից վարպետություն էինք ձեռք բերում նրա յուրաքանչյուր ասածից»,–նկատեց գեղանկարիչ Կարեն Գասպարյանը։
Ցուցահանդեսի այցելուների թվում էր սփյուռքահայ բանաստեղծ Թորոս Թորանյանը, ով Էդվարդ Իսաբեկյանի հետ հանդիպումներ է ունեցել եւ Երեւանում, եւ Հալեպում, որտեղ նկարիչը ժամանակին ցուցահանդես է ունեցել։ «Ես ոչ միայն իր երկրպագուն եմ, այլեւ կարդացել եմ նրա՝ ծննդավայրին նվիրված «Իգդիր» վեպը եւ գրքի վերաբերյալ գրախոսական գրել սփյուռքահայ մամուլում»,–ասաց նա։ Իսկ հանրապետության ժողովրդական նկարիչ Մասիս Գրիգորյանի գնահատմամբ ափսոսանքն այն է, որ այսօր չկա Էդուարդ Իսաբեկյանի կենդանի ներկայությունը։ «Նրա անունը այսօր էլ եւ ընդմիշտ զարդարելու է մեր գեղանկարչությունը»,–ասաց նա։
Ցուցահանդեսի մուտքը զարդարում էին երկու արժեքավոր «հուշանվերներ», որոնք ցուցադրվում էին առաջին անգամ։ Դրանցից մեկը Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի՝ անցյալ տարվա վերջին պատկերասրահ կատարած այցելության ձեռագիր գրառումն էր, որում Վեհափառ հայրապետը քաջալերանքի խոսքերով է գնահատում Ա. Իսաբեկյանի ջանքերը՝ հորը նվիրված մշտական ցուցադրության կազմակերպման ասպարեզում, մյուսը Է. Իսաբեկյանի դիմանկարն է, որը 1937 թվականին նկարել է իր կինը՝ հայտնի նկարչուհի Արփենիկ Նալբանդյանը (1916—1964թթ.)։
http://www.hhpress.am/index.php?sub=hodv&hodv=20160525_5&flag=am