Ինձ միշտ թվացել է, որ մարդս տարիքը փոխում է, պարզ ասած՝ ծերանում, ոչ ծննդյան տարեթվերով, այլ հունվարից հունվար, երբ իսկապես տարին է փոխվում: Ծննդյան օրը, երևի (և այդպես է), քեֆ-ուրախության համար է, ուր պիտի հավաքվեն ընկեր-հարազատ՝ խոսեն, աղմկեն, գովեն-գովաբանեն նրան, ում համար հավաքվել են, նվերներն էլ իրենց հերթին: Նոր տարին ուրիշ բան է: Բազմախորհուրդ լինելով, նաև… մի քիչ էլ տխուր բան է… Նոր տարվա հրճվանքը լիուլի պատկանում է երիտասարդներին և հատկապես երեխաներին: Սրանց պետքն էլ չէ, թե ինչը ինչպես ես ճարելու, տոնածառը «պլաստմասսայի՞ց» կլինի, թե… այն մյուսը՝ կենդանի, կանաչ եղևնին, որը լավ կլինի, եթե նույնիսկ չլինի: Քանի որ քիչ են, շատ քիչ են մեր անտառները, և հարկավոր չէ կտրտել նրանց մեկ օրվա համար… Եվ այդ նկատի ունենալով է, որ հանրապետության կառավարությունը խստիվ արգելել է ծառերին ձեռք տալ՝ բոլորին անխտիր և առանց բացառության: Եվ հույս ունենք, որ այլևս չենք տեսնի այն ցավալի պատկերը, որին ականատես ենք լինում տոնից հետո.եղևնին աղբակույտերում, ոտքի տակ ընկած: Նոր տարին նաև թախիծ ունի իր մեջ և հոռետես չպետք է լինել այդ զգալու համար: Դա, երևի, ափսոսանքից է, որ տարին այդպես շուտ անցավ, երբ կիսատը, չարվածը նորից մնաց, որպես պարտամուրհակ: Խոսքս, իհարկե, չի վերաբերում այն զարմանալի և հրաշալի մարդկանց, որոնք ոչ միայն իրենց անելիքն ու պարտավորությունները կատարել-գերակատարել են, այլև աշխատել են եկող, նոր տարվա համար, ավելացնելով բերքն ու բարիքը ժողովրդի, բոլորիս համար:
Խոսքս վերաբերում է նկարչին, բանաստեղծին, երգահանին, որ իր տարվա արածից չի գոհացել, լիուլի չի ապրել ստեղծածի թաքուն հրճանքը, որը պիտի մնար ընդամենը իրեն՝ ստեղծածից բաժանվելիս, և հիմա նա պիտի նստի արվեստանոցում, 31-ի գիշերը և… տխրի:
Մարդս նոր տարվա գիշերն է պարզ, շոշափելի հասկանում, որ տարին, իսկապես, շատ է կարճ… Վարպետ Դեմիրճյանը, մեկի ծննդյան 50-ամյակին տխրությամբ ասաց.«Ափսոս, որ մարդը հիսուն տարին անցնելուց է գնահատում ժամանակի արժեքը…»: Նա էլ երևի նկատի ուներ իր գրչակիցներին, քանի որ աշխատավոր մարդը միշտ էլ իմացել է ժամանակի գինը, երբ արևը դեռ չծագած՝ դաշտում, այգում է եղել, բահը կամ գերանդին ուսին, հայացքը Արարատի սպիտակ բաշին, որը առաջինն է շառագունում արևի ճառագայթներից մեր լեռնաշխարհում…
Իսաբեկյան Է. – Նոր տարի — թերթ, «Գրական թերթ», Ե., 01.01.1983
Posted on Հկտ 2, 2015 in Uncategorized