Իսաբեկյան Է. – Նոր տարի — թերթ, «Գրական թերթ», Ե., 01.01.1983

Posted on Հկտ 2, 2015 in Uncategorized

         Ինձ միշտ թվացել է, որ մարդս տարիքը փոխում է, պարզ ասած՝ ծերանում, ոչ ծննդյան տարեթվերով, այլ հունվարից հունվար, երբ իսկապես տարին է փոխվում: Ծննդյան օրը, երևի (և այդպես է), քեֆ-ուրախության համար է, ուր պիտի հավաքվեն ընկեր-հարազատ՝ խոսեն, աղմկեն, գովեն-գովաբանեն նրան, ում համար հավաքվել են, նվերներն էլ իրենց հերթին: Նոր տարին ուրիշ բան է: Բազմախորհուրդ լինելով, նաև… մի քիչ էլ տխուր բան է… Նոր տարվա հրճվանքը լիուլի պատկանում է երիտասարդներին և հատկապես երեխաներին: Սրանց պետքն էլ չէ, թե ինչը ինչպես ես ճարելու, տոնածառը «պլաստմասսայի՞ց» կլինի, թե… այն մյուսը՝ կենդանի, կանաչ եղևնին, որը լավ կլինի, եթե նույնիսկ չլինի: Քանի որ քիչ են, շատ քիչ են մեր անտառները, և հարկավոր չէ կտրտել նրանց մեկ օրվա համար… Եվ այդ նկատի ունենալով է, որ հանրապետության կառավարությունը խստիվ արգելել է ծառերին ձեռք տալ՝ բոլորին անխտիր և առանց բացառության: Եվ հույս ունենք, որ այլևս չենք տեսնի այն ցավալի պատկերը, որին ականատես ենք լինում տոնից հետո.եղևնին աղբակույտերում, ոտքի տակ ընկած:                                                                                           Նոր տարին նաև թախիծ ունի իր մեջ և հոռետես չպետք է լինել այդ զգալու համար: Դա, երևի, ափսոսանքից է, որ տարին այդպես շուտ անցավ, երբ կիսատը, չարվածը նորից մնաց, որպես պարտամուրհակ: Խոսքս, իհարկե, չի վերաբերում այն զարմանալի և հրաշալի մարդկանց, որոնք ոչ միայն իրենց անելիքն ու պարտավորությունները կատարել-գերակատարել են, այլև աշխատել են եկող, նոր տարվա համար, ավելացնելով բերքն ու բարիքը ժողովրդի, բոլորիս համար:
       Խոսքս վերաբերում է նկարչին, բանաստեղծին, երգահանին, որ իր տարվա արածից չի գոհացել, լիուլի չի ապրել ստեղծածի թաքուն հրճանքը, որը պիտի մնար ընդամենը իրեն՝ ստեղծածից բաժանվելիս, և հիմա նա պիտի նստի արվեստանոցում, 31-ի գիշերը և… տխրի:
        Մարդս նոր տարվա գիշերն է պարզ, շոշափելի հասկանում, որ տարին, իսկապես, շատ է կարճ… Վարպետ Դեմիրճյանը, մեկի ծննդյան 50-ամյակին տխրությամբ ասաց.«Ափսոս, որ մարդը հիսուն տարին անցնելուց է գնահատում ժամանակի արժեքը…»: Նա էլ երևի նկատի ուներ իր գրչակիցներին, քանի որ աշխատավոր մարդը միշտ էլ իմացել է ժամանակի գինը, երբ արևը դեռ չծագած՝ դաշտում, այգում է եղել, բահը կամ գերանդին ուսին, հայացքը Արարատի սպիտակ բաշին, որը առաջինն է շառագունում արևի ճառագայթներից մեր լեռնաշխարհում…

 

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով