Եղիազարյան Վ. — Ազգը մեծ է իր մեծերով — թերթ, «Հայաստան», Ե., 07.09.2001

Posted on Հկտ 1, 2015 in Uncategorized

Երեկ նկարիչ Էդուարդ Իսաբեկյանին շնորհվեց Երևանի պատվավոր քաղաքացու կոչում: Այսօր ազգի ամենամեծերից մեկի մեծարումն է: Ես վարպետի վաղեմի ընկերներից եմ, մինչև վերջ պարտական եմ նրան նկարչությունը սիրելու, մեծ հայի, մտածողի, ազգասերի մտքերին համարյա ամեն օր հաղորդակից լինելու հնարավորության համար:

Էդուարդ Իսաբեկյանը արդեն երկար ժամանակ է, ինչ մեր հայ գեղանկարչության քոթուկն է, նա իր նկարչությամբ սրբագործել է ազգին, հայրենիքին, հայրենի բնությանը: Նրա ստեղծած բնապատկերներից յուրաքանչյուրը գեղեցիկի փառաբանումն է:

Նա իր ազգի ղեկավարներին ուզում է տեսնել իրեն նկարում Դավիթի կերպարով Հազկերտին մարտահրավեր նետողների, հանուն իր ժողովրդի շահերի՝ Կլեոպատրայի գայթակղությունը մերժող տղամարդու նման: Վարպետը շատ է ուզում, որ իր երբեմնի շեն երկրից չարտագաղթեն, այլ մնան և մշակեն իրենց հողը, ինչպես դա անում են վարպետի կողմից նկարված Ուրցաձորցի հողագործ Եղիազարը, Աշտարակցի այգեգործը:

Նա պարկեշտ է և գեղեցիկ իր ապրելակերպով, նկարչությամբ և ասելիքով: Նա միջակություն չի հանդուրժում նկարչության մեջ, իր շրջապատում: Այս սկզբունքների շնորհիվ է, որ Էդ.Իսաբեկյանի նկարչությունը անցողիկ զգացմունքների, պատեհապաշտության նկարչություն չէ, այլ կայուն, մնայուն, անանցելի արժեքների ամրագրում:

Նրա կտավները մարդուն սրբագործում են, մղում հոգեկան փականքներից ձերբազատման, դիմացինի և բնության մեջ էլ ավելի գեղեցիկ հայտնաբերմանը, մարդու բարենորոգմանը: Կտավներում չկա մեկ միլիմետր անգամ, որտեղ տեղ գտած լինի պատահական գիծ, գույն, լույս: Ամեն ինչի ավարտուն է, ամուր:

Բնությունը իրեն փառաբանող նկարչին շռնդալից ձևով բազմշնորհություն է պարգևել:

Հրաշալի մանկավարժ է:

Քաջատեղյակ է իր ժողովրդի պատմությանը:

Գրականության և երաժշտության գիտակ է:

Գրող է, հրապարակախոս:

Մեծ կազմակերպիչ է:

Ամենագեղեցիկ, արտիստիկ խառնվածքով տղամարդկանցից մեկն է:

Նկարիչների ամբողջ սերունդ է ուսանել Էդ.Իսաբեկյանի մոտ, նա արդեն շուրջ վաթսուն տարի է, ինչ պրոֆեսոր է Երևանի գեղարվեստի ակադեմիայում: Հաճելի է նկատել, որ բացի նկարչությունից, նրա ուսանողները նրանից սովորել են սկզբունքայնություն, հայրենասիրություն: Ավելորդ չի լինի նկատել, որ եթե վերջին տարիներին հանրապետությունում բոլոր ոլորտներում հետընթաց ենք ապրել, ապա գեղանկարչության դպրոցը ակնհայտորեն ուժեղացել, ավելի հայտնի է դարձել: Էդուարդ Համայակիչի նախկին շատ ուսանողներ ակադեմիկոսներ են, պրոֆեսորներ, հայտնի նկարիչներ:

Շատ գրաքննադատների կարծիքով Վարպետը նույն հաջողությամբ կարող էր մեծանուն գրող լինել:

Երբ մի քանի տարի առաջ հրապարակ եկավ Էդուարդ Իսաբեկյանի «Իգդիր» վեպը, բոլորը հափշտակությամբ կարդացին այն: Յուրաքանչյուր գաղթական հայ «Իգդիր»-ի մեջ տեսավ իր ծննդավայրը՝ Ղարսը, Վանը, Սալմաստը, Խոյը, Բայազետը և այլն:

Ուզում եմ «գաղտնիքի կարգով» ասել, որ արդեն երկար ժամանակ է ինչ Իսաբեկյանն աշխատում է հին Երևանի մասին գրքի վրա: Հուսանք, որ այն կավարտվի:

Այսօր անհրաժեշտաբար պետք է ազգովի շնորհակալություն հայտնենք Վարպետին, ազգին անմնացորդ ծառայելու, իրեն ողջ ունեցածը ազգին տալու համար:

 

Վարդգես Եղիազարյան

 

 

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով