Թերթ հրատարակելը սխրանք է, պիտի պատրաստ լինել սխրագործության: Եվ ոչ միայն նյութականը ի նկատի ունեմ, այլ այն ճշմարտությունը, որ մինչև օրս չի ասվել և ոչ մի թերթից նկարչության մասին:
1941 թվականից սկսած ես չեմ հիշում որևէ ժողով կամ համագումար, որ Նկարիչների Միության օրգան թերթ հրատարակելու մասին խոսք չլիներ, մեր դասական նկարիչների՝ հատկապես Արա Սարգսյանի, Գաբրիել Գյուրջյանի կողմից կազմվում էին միաձայն որոշումներ «վերադաս օրգաններին» թույլտվության խնդրանքով: Իսկ վերադասներն էլ երբեք «չէ» չէին ասում, բայց մինչև օրս թերթ չի ստացվել: Մեզ թույլատրել էին միայն պատի թերթ ունենալ և ունեինք, որը ես էի հրատարակում ու խմբագիրն էլ ես էի: Հրատարակում էի 3-4 մետր երկարությամբ թերթեր, որին թղթակցում էին բոլորը, ով գրելու հետ սեր ուներ: Հետաքրքիր թերթ էր՝ ծաղրանկարներով, ֆելիետոններով: Երևի թերթ հրատարակելն այն ժամանակ դժվար բան էր, գլխացավանք, որի հրատարակման համար պիտի «հարմար գլխավոր խմբագիր ճարվեր», որն «իշխանական գաղափարախոսության» կողմն ապահովեր: Ահա այդպես էլ վերադասներն ընդառաջ չգնացին:
Բոլոր թերթերն ունեն իրենց հոգսն ու ցավը, նպատակը: Հիմա երևի ժամանակն է, որ երկար, շատ երկար լուռ մնացողն իր խոսքն ասի, և ասի այն ամենը, ինչ խանգարում է նկարչին, ինչ անհանդուրժելի է, ինչը պիտի ասվի նկարչի մասին, և ինչը չպիտի ասվի, որ նկարչությունից բոլորովին անտեղյակ անձինք, ոչ պրոֆեսիոնալ, «սիրողներ» կոչվածները (որոնց ռադիոյով և հեռուստատեսությամբ լսելիս կարելի է կարծել, որ նկարիչների «բանակը» միայն հանճարներից է կազմված) չխոսեն նկարչության մասին: Այդ՝ ժամանակին «կից», անորոշ զբաղմունքի տեր մարդկանցից պիտի ազատել նկարչությունը, և պիտի լսվի այն ճշմարիտ, պրոֆեսիոնալ խոսքը, որը եթե նույնիսկ դառը լինի, պիտի ասվի:
Թերթի ասելիքը, մեր խոսքը սիրողական ասուլիսը պիտի փոխարինի, լինի մեր արածի գնահատականը, լուրջ մակարդակով, լուրջ խոսքով: Սա սկիզբն է մեծ գործի, որին կամովին «լծվել» են մի քանի էնտուզիաստներ, բայց պիտի որ թերթը դառնա մեր խոսքի ամբիոնը:
Մենք՝ նկարիչներս, բոլորից լավ գիտենք այսօրվա մեր ցավն ու ուրախությունը և այսօր մենք ենք խոսելու դրանց մասին ու պիտի ասենք, համառությամբ կրկնենք այն, ինչ հնարավոր է ասել այսօրվա կերպարվեստի վիճակի մասին: Բավական է, ինչքան մեր մասին խոսեցին ուրիշները, հիմա մենք ենք մեր ասելիքի տերը:
Մեր վերջին համագումարում ևս խոսեցինք թերթ ունենալու մասին և լռեցինք:
Եվ ահա վերջապես, ինչ երազում էինք տասնյակ տարիներ, լուծվեց մի քանի էնտուզիաստների կողմից և եթե երկու ձեռքերի փոխարեն տասներկուսն ունենայի, կողմ կքվեարկեի:
Ողջունում եմ թերթի ծնունդը և նրա կազմակերպիչներին, գիտենալով հանդերձ, թե ինչ դժվարությունների պիտի հանդիպեն դեռ: Բայց այժմ մենք կունենանք մեր թերթը, մեր երազած թերթը՝ տպագիր, տիրաժով, բաժանորդներով հանդերձ:
Եվ քանի որ հիմա Սահմանադրությամբ խոսքի ազատություն է, մենք էլ մեր խոսքը կասենք այս ընդհանուր խոսք ու զրույցի մեջ, կխոսենք մեր և ոչ միայն մեր ցավը դարձած բազում հարցերի մասին, խոսք կտանք նաև մեր արվեստագետներին ու նկարիչներին, որ իրենց խոսքն ասեն բարձրաձայն և ոչ թե պատերի տակ, ասեն բոլորին լսելի ձայնով, ասեն ճշմարիտն այսօրվա վիճակի, մեր արածների և նաև չարածների մասին, որ ցուցահանդեսները չվերջանան միայն բացման արարողությամբ, այլ դառնան պատմություն:
Էդուարդ Իսաբեկյան
ՀՀ ժողովրդական նկարիչ, պրոֆեսոր