Իսաբեկյան Է. – Սերո Խանզադյան. մահախոսական – թերթ, «Գրական թերթ», Ե., 1-15.07.1998

        Ես Սերոյին հրաժեշտ տալով ընդամենը ցտեսություն ասացի, ինչպես մի օր ցտեսություն եմ ասել Պարույրին, Համոյին, Վահագնին, Հրաչիկին: Այդպես գնացին իմ կրտսեր ընկերները` ժամանակ ու հերթ խառնելով…
        Վիշտը խոցող է, ծանր, դժվար… Անհեթեթ բան է և այն էլ` ընկերոջդ կորստյան վիշտը: Դեռ` չսպիացած, չհասկացված էր Հրաչիկի` սիրելի բանաստեղծի անխորհուրդ գնալը և ահա, հիմա էլ Սերոն չկա, բոլորիցս լավը, մեր ընկերության մերանը, թթխմորը, բոլորին իրար հավաքողն ու հասնողը, բոլորի նեցուկը… Չկա, և եթե մի երեք անգամ կրկնես` «չկա» բառը, դատարկությունը կդառնա շոշափելի, նյութեղեն…
       Սերոն չեկավ ասուպի նման, ցոլացող աստղի պես… Եկավ կենարար անձրևի պես, շուրջը զովացնելով ու զվարթացնելով… Մի ամբողջ ժամանակաշրջան նրա անունը չիջավ ժողովրդի` ընթերցողների շուրթերից… Չմոռանանք, որ դեռ թևածում էր Դեմիրճյանի «Վարդանանքի» փառքը: Սերոյի «Մխիթարը» լրացրեց, հարստացրեց այն խանդավառությունը, որ կար Հայաստանի գրական մթնոլորտում… Հանդիպումների հրավերները անհաշիվ էին: Եվ ես էլ, որ բախտ եմ ունեցել նկարազարդելու թե «Վարդանանքը», և «Մխիթար Սպարապետը», ակամա դառնում էի «Սերոյի խմբի» գրեթե մշտական մասնակիցը: Ի՜նչ հրաշալի հանդիպումներ էին…Ամեն տեղ Սերոյին դիմավորում էին իբրև բարձրաստիճան հյուրի` աղ ու հացով, դպրոցականների խմբերով, զեկուցումներով, դպրոցների ողջ ուսուցչակազմով… «Զարմանալի էր և հրաշալի», ինչպես կասեր Սարոյանը:
       Ընկերոջ մասին խոսելը, գրելը կարծես թե հեշտ բան է: Գիտես որ գիտես և ոչ միայն գիտես – ապրել ես հետը մի բերնե բերան կյանք և այն էլ` ի՜նչ կյանք ու ի՜նչ երիտասարդություն… Նոր գինու պես եռացող, գարնան վարարած գետի պես հորդուն, ափերը քարուքանդ անող ու հին գինու պես կատաղի ու իմաստուն… Այո, հեշտ կլիներ, եթե դիմացս սպիտակ, շափաղ տվող սուփրա լիներ և ձեռքիս` գինու թաս և ինքն էլ` բազմած կողքիս… Եվ կսկսեի Ջիվանու ձոնից ճշմարիտ  ընկերոջը, որ այսօր բացակա է անհարգելի պատճառով, հեռու տեղ է, շատ հեռու, խոսքս էլ` թևը կոտրած հավք, տեղ չի հասնի: Չկա, ոչ մի բան չկա… Դրա համար էլ հիմա ցտեսություն եմ ասում Սերոյին, ինչպես որ մի օր ցտեսություն եմ ասել Պարույրին, Համոյի, Վահագնին, Հրաչիկին, որ գնացին մեկիկ-մեկիկ` ժամանակ ու հերթ խառնելով…