Միքայելյան Մ. – Երևելի հայ նկարիչ Է.Իսաբեկյանի խառնաշփոթ կյանքի ժպիտներից – «Գրքերի աշխարհ», Ե., 10.02.1991

Posted on Սպտ 25, 2015 in Uncategorized

Երևելի հայ նկարիչ Էդուարդ Իսաբեկյանի խառնաշփոթ կյանքի ժպիտներից

 

Իսաբեկյանը Իջևանում
Իջևանի Աչաջուր մեծ գյուղում Իսաբեկյանը տեսնում է ցեխերի մեջ առանց պատվանդանի դրված Լենինի արձանը:
-Մեղա՜ քեզ, Տե՛ր,-զարմանում է,- խեղճ Պարսամյանին էս ցրտին ու անձրևին էստեղ ինչի՞ են կանգնեցրել:

Իսաբեկյանը և նախագահը
Անձրևից հետո երեկոյան սարերից իջնում էր Աչաջուրի նախիրը: Ձիու վրա հոգնած ու թրջված հովիվը ոչ ոքի չէր ուզում նկատել:
-Արշալույս,-գոռում է կերած խմած, կարմիր թշերով գյուղխորհրդի նախագահը,-հլա մի էս կողմ մտիկ արա, տես ի՜նչ մարդ ա (մատնացույց անելով Իսաբեկյանին), Հրանտի հնգերն ա, հա՜… (նկատի ունի համագյուղացի պրոֆեսոր Հրանտ Թամրազյանին):
Հովիվն անտարբեր ու հոգնած քշում է իր ձին: Նախագահը, որ Իսաբեկյանի հետ նոր էր վեր կացել գինիներով լիքը սեղանից և ուզում էր հյուրին ապացուցել, թե ինքը էս գյուղի տերն ու տիրականն է, զայրացած գոռում է անտարբեր հովվի ետևից.
-Այ տա, քեզ եմ ասում, չե՞ս լսում, մարդը Հրանտի հնգերն ա…
Երբ նախագահը երրորդ անգամն է բղավում, արդեն զայրանում, ապստամբվում է թրջված հովիվը…
-Տո ձեր Հրանտն էլ, իրա հնգերն էլ… համ էլ ձեր հերերը՝ առանձին-առանձին:
Իսաբեկյանը հիացմունքով փռվում է ցեխոտ գետնին:

Իսաբեկյանը Սիսիանում
Սեղանի շուրջ սիսիանցիները տեսնելով, որ Իսաբեկյանը շատ է տխրում սահմանից այն կողմ մնացած իր ծննդավայր Իգդիրի համար, ասում են.
-Ոչինչ, վարպետ, մի տխրիր: Սիսիանը քեզ ծննդավայր, պակաս տե՞ղ ա:
Եվ խմում են նկարչի «նոր ծննդավայրի» կենացը: Երբ դեռ Իսաբեկյանը քիչ էր խմել, մի կերպ հաշտվում էր, բայց երբ արդեն բավական գինի էր ճաշակել և նորից լսեց, թե ինքը կարող է Իգդիրի փոխարեն Սիսիանն ընտրել, կատաղեց.
-Վերջ տվեք, դուք, գիտեք ի՞նչ բան է Իգդիրը: Ձեր քնծռոտ Սիսիանը ինչիս է պետք: Մի բանաստեղծ ունեք, խեղճը քսան տարի չի կարողանում իր տունը շինի: Գնացեք նրան տիրություն արեք, ինձ հետ գործ չունեք:

Իսաբեկյանը Երևանում
Իսաբեկյանը քչերի նման իր վաղեմի բարեկամ Անտոն Քոչինյանին չլքեց հատկապես այն ժամանակ, երբ վերջինս այլևս պաշտոն չէր զբաղեցնում: Իսաբեկյանի շնորհիվ Քոչինյանը այցելեց կերպարվեստի մի քանի նշանավոր ցուցահանդեսներ, որոնց թվում նաև հայ մեծ քանդակագործ Հակոբ Գրիգորյանի ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը:
Մի օր Իսաբեկյանը ուզում էր ընկերոջը հրավիրել իր անհատական ցուցահանդեսին.
-Պապիկդ ու՞ր է,- հարցնում է հեռախոսով Քոչինյանի թոռանը:
-Ջրվեժում է,-լսվում է պատասխանը:
-Լավ, բալիկ ջան,- հանգիստ պատասխանում է Իսաբեկյանը:
Բայց մի շաբաթ հետո նրանք երկուսով հրավիրված էին հյուրասիրության:
-Պապիկդ ու՞ր է,- Քոչինյանի թոռանը հեռախոսով հարցնում է Իսաբեկյանը:
-Ջրվեժում է:
-Ա՛յ մարդ,-ջղայնանում է Իսաբեկյանը,- ասա Ջրվեժում ի՞նչ կա, որ ամեն օր վազում ես Ջրվեժ: Կարծես մի Աշտարակ է, Իգդիր… Ջրվեժ, թե դրա ինչն է ջրվեժ… Ասա Իսաբեկյան պապիկն ասաց, բա էդպես կարելի՞ է, բա էդպես եղա՞վ…

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով