Սանթրյան Վ. — Ամենամեծ ուսուցիչը բնությունն է – թերթ, «Վերելք», Ե., 15.08.1985

Աշտարակի լուսաշխի տանը կայացած հանդիպումն սկսվեց կինոնկարի ցուցադրումով: Փաստագրական կադրերը դիտողներին փոխադրել էին նաև Քասախի ձորը, որը շատ բան է տեսել. ուրարտական հիշատակներից մինչև գետում այսօր լող տվող պիոներներին: Ինչպես ամեն մի կերպարվեստագետի, այնպես էլ Հայկական ՍՍՀ ժող.նկարիչ, պրոֆեսոր Էդ.Իսաբեկյանի համար Քասախի ձորը, Աշտարակը, Օշականը ոչ թե սոսկ «բնորդ» են եղել, այլ՝ ոգեշնչման աղբյուր: Եվ կադրերը այդ ոգեշնչման պահերն են պատկերում.նկարիչը վրձիններով է, ներկ ու ներկակալով է ու նկարում է…Այստեղ հետաքրքրական գործեր է ստեղծել նա աշտարակյան թեմայով՝ «Օշականի կամուրջը», «Արտավազիկ եկեղեցին», «Գարունը Աշտարակում», ինչպես ինքն է ասում, 2-3 տասնյակ կտավներ է արել ոգևորված Աշտարակով, նույնքան էլ՝ ոգևորված Բջնիով ու Զանգեզուրով:
Երբ սահեցին վերջին կադրերը, դահլիճում ծայր առան ծափերը՝ ի պատիվ բեմ բարձրացող վաստակաշատ արվեստագետի, որի հետ հանդիպման երեկոյին շատ մարդ էր եկել:
Արվեստաբան Մ.Միքայելյանը, գրող, սոցիալիստական աշխատանքի հերոս Ս.Խանզադյանը, մյուս ելույթ ունեցողները նշեցին, որ Է.Իսաբեկյանը, որի ծննդյան 70-ամյակը լրացավ վերջերս, այսօր էլ ավյունով իր ամուր, հաստատուն խոսքն է ասում հայկական կերպարվեստում:
Ներկաներին շնորհակալության խոսք ասաց նկարիչը, պատմեց իր երկար ճամփաների մասին, որոնց սկիզբը 40-ականնների Թբիլիսին էր, որտեղ ինքը սովորում էր:
-Նկարիչ դառնալու համար երկու հանգամանք շատ կարևոր են.բնության տվածը և լավ դպրոցը,-ասաց նա- Այս երկուսը տան հիմքի են նման.ամուր եղան՝ «Արվեստի տունը» կկառուցվի, խախուտ եղան՝ ժամանակի «հարվածներն» անողոք են, չեն դիմանա:
Ումից է սովորել: Հիշատակում է Ալ.Բաժբեուկ-Մելիքյանին: Նրա արվեստանոցը քչերի համար էր միշտ բաց: Այդ քչերի թվում էին երեք երիտասարդ նկարիչներ՝ ինքը, Արփենիկ Նալբանդանը, Մկրտիչ Քամալյանը:
-Իսկ ամենամեծ ուսուցիչս բնությունն է, հայրենի բնաշխարհը՝ Զանգեզուրը, Բջնին, Աշտարակը: Գորիսն օգնեց նկարելու իմ զանգեզուրյան շարքն ու այդ շարքում Ակսել Բակունցին՝ խոհական ու թախծոտ: Երբ Բջնիից տուն դարձա, ժայռոտ ֆոնի վրա ջահել աղջկա էի նկարել: Մկրտիչ Քամալյանը թե՝ հապա աղջկա փոխարեն ջահել Սասունցի Դավթին դիր: «Պատանի Դավիթը» նկարվեց 3 շաբաթում:
Երեկոն ավարտված է, զրույցը դեռ շարունակվում է: Կշարունակվի նաև վաղը, մյուս օրը, որովհետև Իսաբեկյանը այստեղ կգա նաև վաղը, մյուս օրը, կգա ոչ միայն նկարելու, այլ իր գիտցածը հաղորդելու այն աշտարակցիներին, ովքեր վրձին են բռնել ու ներկեր…