Տարեմուտին ավելի որոշ են երևում մեր անցած ճանապարհը, մեր ձեռքբերումները, մեր մտահղացումների իրականացումները: Վերջին տասը տարին հայ կերպարվեստի համար փնտրումների, նոր միտումների և ընկալումների հետաքրքիր շրջան էր: Այս ընթացքում երիտասարդ սերնդի նոր փորձերի ֆոնի վրա ոչ միայն միջին սերնդի, այլև ավագ սերնդի արվեստագետները իրենց անցած ճանապարհին նայեցին նոր մոտեցումով: Նոր փնտրումների մեջ հստակվեցին նրանք (խոսքս երիտասարդ և միջին սերնդի արվեստագետների մասին է), ովքեր առավել տաղանդավոր գտնվեցին: Պատահական չէր, որ մենք այս շրջանում ունեցանք այնպիսի մի որակ, ինչպիսին Մինաս Ավետիսյանի արվեստն էր:
Այս շրջանում ես ինքս վերանայեցի այն, ինչ-որ ստեղծել եմ: Եվ պարզվեց, որ ավելի մոտ ու ինձ համար ժամանակակից է իմ սկզբնական շրջանի՝ ժլատ գույներով շատ բան ասելու ձգտումը: Եվ այս ընթացքում ինչ-որ ստեղծեցի, հիմնականում մոտեցա այս սկզբունքով: Իսկ ինձ միշտ հետաքրքրել և հետաքրքրում է պատմական թեման: Դեռևս ուսանողական տարիներին, երբ հաճույքով կարդում էի Եղիշեի «Վարդանանք պատմությունը», մտածում էի Ավարայրի ճակատամարտը պատկերելու մասին: Հետագայում նկարեցի, իսկ հայ գրականության մեջ ստեղծվեց Դեմիրճյանի հոյակապ «Վարդանանք»-ը: Մեր նշանավոր պատմավեպին ես անդրադարձել եմ երեք անգամ, իսկ 1977-ի տարեսկզբին հայ ընթերցողը կստանա «Վարդանանք»-ի իմ նկարազարդումները՝ հրատարակված առանձին ալբոմով: Ես անցած տարի սկսել եմ և երևի 77-ին կավարտեմ Պապ թագավորի գործունեությանն ու դարաշրջանին նվիրված մեծադիր մի կտավ, որ պայմանականորեն կոչել եմ «Դու՛րս տաճարից»:
Կարծում եմ, իմ գործընկերները հայ արվեստասերին կուրախացնեն նոր հետաքրքիր ստեղծագործություններով: Շատերի հետ ես էլ եմ ուրախանում, տեսնելով հայ կերպարվեստի համամիութենական գնահատությունը: Վերջին շրջանում մենք այդպիսի փաստերի ականատեսը եղանք: Գր.Խանջյանը և, բոլորովին վերջերս, Ս.Մուրադյանը արժանացան պետական մրցանակների:
Այս օրերին կրկնակի հաճելի է հիշել մեր արվեստի հաջողությունները, և եթե վաղը նոր անուններ երևան կերպարվեստի բարձունքներում և մենք շահենք նոր մրցանակներ, ես բոլորովին չեմ զարմանա, որովհետը այս երևույթը ընդամենը մեր անցած ճանապարհի շարունակությունն է: