Իսաբեկյան Է. – Իմ հին ու նոր – թերթ, «Գրական թերթ», Ե., 16.01.1970

        Պոետներն ասում են՝ դժվար է նկարչության մասին խոսելը: Նկարիչները նույնն են ասում պոեզիայի մասին. երևի նման, ընդհանուր մի բան կա երկուսի մեջ, դրա համար էլ դժվար է, կամ… շատ պարզ է, հասկանալի և… նորից դժվար: Հրաչյան նկարիչ է և գեղանկարիչ՝ բառիս ամենահմայիչ իմաստով՝ կոլորիստ. այսինքն՝ ծնվել է հասկանալու խոսքի (գույնի) ամենանուրբ ելևէջները, կիսատոների խրթին լեզուն, որ քչերին է վերապահված:
         Եթե պոետ ծնվում են, ապա ծնվելուց հետո չպետք է ծերանալ. ով զգում է, որ ծերանում է, թող պիեսնե՜ր գրի… Հրաչյան էլ է ուզում գայթակղվել, բայց դեռ չի հաջողվել. չեմ կարծում, որ հաջողվի: Դա առանձին շնորհք է, իսկ շնորհք տվող ժլատը մի օր է տալիս և ինչ-որ քանակությամբ. ոչ՛ ավելացնում է հետո, ոչ՛ պակասեցնում: Իսկ տարի՞քը, ժամանա՞կը.- Ժամանակը շնորհքին ջուր է ավելացնում, քրտինք և… արյուն. հենց իր՝ պոետի սրտից…
       Ժամանակը իսկական բանաստեղծի, արվեստագետի հետ անում է այն, ինչ անում է լավ նկարի, գորգի, կամ գինու հետ. պարզապես գինն է ավելացնում: Դժվար է պոետ հորջորջվել հայոց աշխարհում. չորս կողմդ Մասիսներ են, Արագածներ չորս գլխանի, Արա լեռ, Կապուտ ջուղ… Շատ բեռով դժվար է լեռ բարձրանալ… և չմոռանանք, որ «Դավթար» տանելու համար… «Փիլ» է հարկավոր: Թող որ իմ սիրելի պոետ, իմ հին ու նոր ընկեր Հրաչյան իր հայրենի Շահաբի Հադիս լեռն է բարձրացել (ցածր չկարծեք…), բայց նա լեռան տակ խմել է քառասուն աղբյուրների զարմանալի ջրից…
Ուրեմն, դեպի վեր, իմ սիրելի Հրաչյա, դեպի լյառն Մասիս…