«Քոնթեմփորանուլ» շաբաթաթերթը իր նոյեմբեր 28-ի համարին մեջ, վերջերս ՌԺՌ այցելած երեք հայ նկարիչներեն Է.Իսաբեկյանի մեկ նկարի (Բյուրականցի ծերունի) կողքին կհրատարակե նաև շաբաթաթերթի րեփորթերներեն Ք.Քորպուի անոր հետ ունեցած տեսակցությունը, զոր կներկայացնենք ստորև:
Հայկական կերպարվեստը, որ մեզի առավելապես ծանոթ է ժամանակակից ակնառու նկարիչ Սարյանի գործերով, կրնա հպարտանալ միանգամայն բազմաթիվ արժեքավոր ներկայացուցիչներով, որոնց հարուստ ու այլազան ստեղծագործությունը համբավի տիրացավ թե՛ Սովետական Միության մեջ և թե՛ անոր սահմաններեն դուրս: Դիմեցինք Հայկական ՍՍՌ-ի վաստակավոր արտիստ Էդուարդ Իսաբեկյանի, որ ներկայիս կգտնվի մեր երկրին մեջ՝ Սովետական Հայաստանի նկարիչներու խումբի մը հետ:
-Հայկական կերպարվեստին մեջ ազգային ավանդույթները ինչպե՞ս կզուգորդվին նոր, սոցիալիստական բովանդակության հետ:
-Մեր կերպարվեստին մեջ կարելի չէ խոսիլ շատ հին ավանդության մը մասին: Հեռավոր ժամանակաշրջաններեն մեզի մնացած են միայն քանի մը մանրանկարներ և խճանկարներ: Ի փոխարեն, մեր մեջ շատ ուժեղ է կենդանի ավանդություն մը, — Սարյանի ավանդությունը, որու ազդեցությունը կզգացվի մեծ թվով նկարիչներու մոտ: Ձևի ինքնատիպությունը, տրված թեմայի անհատական մեկնաբանությունը, արտահայտության նոր միջոցներու անդադար որոնումը, մեր նկարիչներու հատկանշական գծերն են: Որով պետք չէ զարմանալ, որ հայ կերպարվեստագետները, միութենական ռեսպուբլիկաներու արվեստին մեջ կգրավեն առաջին տեղերեն մեկը: 1956-ի Միութենական ցուցահանդեսը եղավ ամենավերջին առիթներեն մին, ուր ապացուցվեցավ այս բանը: Այնտեղ ուշադրություն գրավեցին` արվեստագետներ Աբեղյան, Եսայան, Զարդարյան, Պապյան, Խանջյան, Խորենյան, Համբարձումյան:
Միաձայնությամբ գնահատված նոր գործերուն մեջ նշեմ Խանջյանի «Երջանիկ ուղի»ն, Պապյանի «Հին հանքեր» և «Ուսուցում», Համբարձումյանի «Անպարտելիները», և այլն: Ուշագրավ է, որ մեր արվեստագետներու նախընտրած սեռերեն մեկն է` պատմականը:
Սովետական մարդոց ստեղծագործ, հերոսական աշխատանքը ներշնչման անսպառ աղբյուր մըն է, որմե ամեն քայլափոխի կսնանին մեր արվեստագետները:
-Ձեր ստեղծագործությունները մասամբ ծանոթ են մեջ երկրին մեջ: Խոսեցեք մեզի ձեր վերջին գործերուն մասին:
-Արվեստակիցներիս շատերուն պես, իմ նախընտրած ժանրը պատմական-հեղափոխական ժանրն է: Ավելի քան տասը տարիներե ի վեր կաշխատիմ` «Պատասխան Հազկերտին» նկարին վրա, ուր կցոլա հեռավոր անցյալի մեկ անկյունադարձային րոպեն, երբ հայ ժողովուրդը ծառացավ պարսիկներու կողմե պարտավորված ստրկացման դեմ` մոլեգնորեն պաշտպանելով իր անկախությունը:
-Հայ արվեստագետները ինչպե՞ս կճարեն իրենց նյութերը:
-Ապրիլ ամսեն մինչև աշնան վերջերը, այսինքն ամբողջ նպաստավոր եղանակին, մեր արվեստագետները կճամփորդեն ռեսպուբլիկայի լայնքին ու երկայնքին:
Միևնույն ատեն գոյություն ունին կարավաններ, որոնք բոլոր ռայոններուն մեջ կշրջագային գյուղե գյուղ: Անոնք ամեն տարի կսարքեն 10-15 ցուցահանդեսներ`ճամփորդության ընթացքին կատարած իրենց ստեղծագործություններով այն տեղերուն վրա իսկ, ուր գտած են իրենց նյութերը: Ավելի ուշ, յուրաքանչյուր արվեստագետ պարտավոր է ցուցադրել գոնե մեկ նկար` կեդրոնի մեջ բացված մեկ ցուցահանդեսին:
-Իրականության հետ ուղղակի շփում ունենալու լավագույն կերպն է այս:
Քորպու Ք. — Տեսակցություն ՍՍՌՄ վաստակավոր արտիստ Էդ.Իսաբեկյանի հետ — թերթ, «Արաքս», 19.08.1957
Posted on Սպտ 25, 2015 in Uncategorized