Դեռ դպրոցական դասագրքերից հայ մանուկին ծանոթ ու հարազատ է Իսաբեկյան նկարիչը:
Նա ծնվել է 1914թ Արևմտյան Հայաստանի Իգդիր քաղաքում:
Թուրքական յաթաղանից մազապուրծ եղած նրա ընտանիքը հանգրվանել է Արևելյան Հայաստանում: 1941թ. ապագա նկարիչն ավարտել է Թբիլիսիի գեղարվեստի ակադեմիան, այնուհետև երկար տարիներ դասավանդել է Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտում: Արժանանալով պրոֆեսորի բարձր կոչմանը` նա, հարազատ մնալով սիրելի բուհին և ուսանողներին, շարունակել է պատրաստել հայ նկարիչների ապագա սերունդներ:
Մորս դիմանկարը. 1946, կտավ, յուղաներկ, 66×57 (ԻՑ)Դեռ ակադեմիայում ուսանելու տարիներին Իսաբեկյանը հանդես է եկել որպես բազմաժանր նկարիչ (թեմատիկ կոմպոզիցիաներ, նատյուրմորտ, դիմանկար, բնանկար և գրքի ձևավորում).«Մարտ քաղաքի համար», «Մոր դիմանկարը», «Ծերունին առավոտյան»: Սակայն հետագա տարիները ցույց տվեցին, որ Իսաբեկյանը պատմական կոմպոզիցիաների մեծ վարպետ է: Խորհրդային դժնդակ տարիներին, երբ կարելի էր նկարել միայն պրոլետարական թեմաներով և արգելված էր ներկայացնել սեփական ժողովրդի պատմությունը կամ խոսել ազգային արժանապատվության մասին, Իսաբեկյանը, ունենալով հարուստ ներաշխարհ և լավատեղյակ լինելով իր ժողովրդի պատմությանը` կերտեց ազգային թեմատիկ գեղանկարչական կոմպոզիցիաներ` «Դավիթ Բեկ», «Պատանի Դավիթ»: Ազատատենչ պատանի Դավթի կերպարը, պատկերված կորսյալ Հայրենիքի` Սասնա սարերում, նոր շունչ և ոգի ներարկեց աճող սերնդին: Իսաբեկյանը նրբանկատորեն իր ժողովրդին հիշեցրեց, թե ում սերունդն են իրենք և թե դեռ չի մարել ազատության համար դարեր շարունակ մարտնչող, Ավարայրը տեսած և ապրած Հայ ժողովրդի ազատաշունչ ոգին:
Պատանի Դավիթը. 1956, կտավ, յուղաներկ, 190 × 265 (ՀԱՊ)
Այս աշխատանքները ոչ միայն հանդիսացան հայ սովետական գեղանկարչության նվաճումներ, այլև դարձան հայ ժողովրդի համար հարազատ և սիրելի և առ այսօր հայրենասիրական ոգով կրթում ու դաստիարակում են հայ մանուկին («Պատասխան Հազկերտին», «Վարդանանք», «Ավարայրի ճակատամարտը», «Հաղպատի գյուղացիների ապստամբությունը, 1903թ»):
Հայրենիքդ սիրելու համար լավ պիտի իմանաս նրա բնությունն ու պատմությունը:
Ավարայրի ճակատամարտը. 1948, կտավ, յուղաներկ, 110×131
Հայաստանի բնության, հնադարյան բերդերի ու տաճարների էպիկական նկարագիրը Իսաբեկյանի բնանկարների թեմատիկ առանցքն են կազմում («Տաթևի ձորում», «Խնձորեսկ»): Իսաբեկյանը բազմերանգ գույներով երգեց հայրենի բնաշխարհը: Հայրենի չնաշխարհիկ բնության մեջ Իսաբեկյանը տեսավ հարազատ հողը, անսահման սիրող և դարեր շարունակ այդ հողի համար մարտնչող հայ մարդուն:
«Շողիկ» Հայ ավետարանչական միության մանկապատանեկան հանդես, հ. 4, 2008, էջ 7-9