«Հիշողությունը ամենամեծ պարգևն է, որ Աստված տվել է մեզ: Մեծ դժբախտություն է հիշողությունը կորցնելը: Ամենից շատ հիշողություն հայերին է հարկավոր: Մենք շատ բան ենք կորցրել, եթե հիշողությունն էլ կորցնենք, ամեն ինչ կկորցնենք:
Իմ ստեղծագործությունները հենց հիշողության վրա էլ շինված են»:
Այս խոսքերը հնչեցին երեկ, Թեքեյան մշակութային կենտրոնում, ուր հանդիսավորապես նշվում էր ժողովրդական նկարիչ, Երևանի պատվավոր քաղաքացի, «Մեսրոպ Մաշտոց» շքանշանի ասպետ Էդուարդ Իսաբեկյանի 90-ամյակը: Եվ հնչեցին հենց իր՝ հոբելյարի շուրթերից: Համբերատարությամբ լսելով բոլոր շնորհավորական խոսքերն ու ուղերձները, ընդունելով իրեն և իր արվեստին հասցեագրված ծափահարությունները՝ 90-ամյա Վարպետը փոքր-ինչ տխուր արձանագրեց, որ չափազանցված են ստեղծագործական նոր հաջողությունների մասին բարեմաղթանքները: Ինքն այժմ նոր գործեր չի կարող ստեղծել վատ տեսողության պատճառով: Փոխարենը՝ գիրք է գրում, իր կյանքի գիրքը, իսկ ստեղծագործական հաջողություններ մաղթում երիտասարդությանը: Նաև պատգամում՝ երբեք չմոռանալ անցյալը: «Անցյալի նկարչությունը, որ մոռացան, կմնան մենակ ու անօգնական»,-զգուշացնում է Վարպետը:
Իսկ ինքը սիրով է հիշում բոլոր այն մեծերին, որոնք երբևէ իր կողքին են եղել: Գեղարվեստում Իսաբեկյանը չափանիշ է համարում Այվազովսկուն և հիշում է Սարյանին ու նրա համեստությունը՝ որպես մեծության արտահայտություն: Վարպետին զարմացնում են հաճախակի կազմակերպվող ցուցահանդեսները: Նրա կարծիքով՝ դա մի այդպիսի տուն է, որ չի կարելի դարձնել առօրեական: Ինչ փույթ, թե ՝ «նկարիչներին քիչ են ծափահարում»: Ի վերջո, նկարչի մասին խոսելիս ավելորդ են դառնում և խոսքերը և ծափերը: Ոչինչ չի կարող ավելի խոսուն լինել, քան հենց նրա ստեղծագործությունը:
Երեկ 90-ամյա Վարպետը և ծափեր ստացավ, և մեծարանքի խոսքեր: Ստեղծագործական միությունների, Խ.Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի, Ազգային պատկերասրահի, ՀՀ մշակույթի նախարարության, Երևանի քաղաքապետարանի ներկայացուցիչները և էլի շատերը մեծարեցին նրան որպես խոսքի և վրձնի վարպետի, իսկական մանկավարժի, մեծ մտավորականի:
Էդուարդ Իսաբեկյանին հանձնվեց Թեքեյան մշակութային միության բարձրագույն պարգևը՝ «Ադամանդակուռ Արարատ» շքանշանը: Իսկ ԿԳ նախարարության բարձրագույն պարգևը, որին արժանացավ Վարպետը, ոսկե հուշամեդալն էր:
«Մեծ երջանկություն է լինել նրա ժամանակակիցը: Մարդու, արվեստագետի նրա տեսակը մեզ շատ է հարկավոր»:
Այդպիսի խոսքերը, բնականաբար, պիտի հուզեին հոբելյարին և ստիպեին ավարտել խոսքը՝ «հիշողություն չունեցող արվեստը ապագա չի ունենա» ճշմարտությամբ:
Անուշ Սամվելյան
«Հայաստանի Հանրապետություն», 06.11.2004