Այդ կարծես երեկ էր: Պատանի Էդուարդը իր առաջին նկարչական աշխատանքը երկչոտությամբ դրեց «Պիոներ կանչ» թերթի խմբագրի սեղանին: Նկարը դուր եկավ և թերթի հազարավոր պատանի ընթերցողները սիրով ծանոթացան նորընծա նկարչի անդրանիկ գործին: Դա 30-ական թվականներին էր: Այնուհետև մեկը-մյուսի ետևից պիոներական թերթի էջերում տպագրվում են Է.Իսաբեկյանի՝ մանուկների կյանքը և առօրյան պատկերող բազմաթիվ գողտրիկ ստեղծագործություններ: Անցնում են տարիներ և տարիների հետ առնականանում ու հասակ է առնում նկարչի անժխտելի տաղանդը: 1940թ. մենք Էդուարդին արդեն տեսնում ենք Թբիլիսիի նկարչական ակադեմիայում: Ուսումնառության տարիները մնում են ետևում: Էդուարդը դեռ նոր էր խորհում իր անելիքներն ու ծրագրերը, երբ պայթեց պատերազմը: Հայաստանի նկարիչների միության նորընտիր անդամը գործուղղվում է ռազմաճակատ՝ հայկական դիվիզիայի ստորաբաժանումները: Թեժ մարտերի թոհուբոհի մեջ ծնվում են ապագա կտավների թեմաները: Գործուղղման ժամկետը լրանալուց հետո նկարիչը մայրաքաղաքի հասարակայնությանն է ներկայացնում իր աշխատանքները՝ «Տանյան», «Կոմերիտմիությունը մեծ Հայրենականի տարիներին», «Դրոշների հանձնումը հայկական դեվիզիային Կերչում» և այլն, որոնք բոլորն էլ տոգորված էին հայրենասիրության վսեմ գաղափարը մշտապես վառ պահելու ազնիվ մղումով:
Հավերժ տագնապ. 1968, կտավ, յուղաներկ, 210×180 (ՀԱՊ)
Մեր սուրը փառքով դրեցինք պատյան…Հաղթանակից հետո Իսաբեկյան – նկարիչը միշտ էլ հարազատ մնաց իր վսեմ կոչմանը՝ պատկերելու հայրենիքի լուսավոր այսօրն ու հերոսական անցյալը և էլ ավելի պայծառ գալիքը: Արվեստագետի ետպատերազմյան կտավներում առանձնահատուկ տեղ է գրավում դիմանկարչությունը, որտեղ մի առանձին շքեղությամբ առանձնանում է «Ակսել Բակունցը», արվեստի մի բարձրարժեք գործ, ուր միասնական ներդաշնակությամբ պատկերված են մարդն ու բնությունը, լեռնաշխարհն ու պատմությունը, մտքերն ու խոհերը: Ժողովուրդ, պատմություն, հարազատ բնաշխարհ – ահա այն թեմաները, որոնք այնքան սրտամոտ և հոգեհարազատ են արվեստագետի ողջ ստեղծագործությանը: Էդ.Իսաբեկյանը՝ կյանքի և սիրո, կապուտակ երկնքի, արևի և արևահաս լեռների անդավաճան երգիչը կերտել է հայ մշակույթի շատ երախտավորների՝ Դ,Դեմիրճյանի, Րաֆֆու, Արազու, Մ.Մաշտոցի, Խ.Աբովյանի, Կոմիտասի, Սայաթ-Նովայի և այլոց դիմանկարները: Պատմական թեմաներով արված գործերից մեծ մասսայանականություն են վայելում «11-րդ Կարմիր բանակի մուտքը Երևան», «Պատասխան Հազկերտին», «Դավիթ Բեկ», «Հաղպատի գյուղացիների ապստամբությունը», «Պատանի Դավիթը», «Խոսեք, սարեր» բարձրարվեստ ստեղծագործությունները: Նկարիչը նուրբ ճաշակով և խստապահանջությամբ է նկարազարդել Հ.Թումանյանի «Թմկաբերդի առումը», Գ.Սունդուկյանի պիեսները, Դ.Դեմիրճյանի «Վարդանանքը», Ս.Խանզադյանի «Մխիթար սպարապետը» և այլն: Ներկայումս Է.Իսաբեկյանը ապրում է «Որդիներ» մեծածավալ կտավի ստեղծման հոգսերով: Հայկական ՍՍՀ ժող.նկարիչ Էդ.Իսաբեկյանը հանրապետական, համամիութենական և մի շարք միջազգային ցուցահանդեսների մասնակից է: ՍՍՀՄ նկարիչների միության վարչության անդամը ներկայումս վարում է Հայաստանի պետական պատկերասրահի դիրեկտորի պոստը: Նա՝ Էդուարդ Իսաբեկյանը, դասավանդում է նաև Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտում: Իր կյանքի 6-րդ տասնամյակը թևակոխած նկարչից դեռ շատ սպասելիքներ ունեն արվեստը գնահատող մարդիկ:
ՀՀԳ