Ռուբենյան Ռ. — Հաշիվ են տալիս ժողովրդին ու իրենց — թերթ, «Սովետական Հայաստան», Ե., 18.11.1962

      Հատված հոդվածից

      Նկարիչ Էդ.Իսաբեկյանի արվեստանոցում ենք:
Պատերին՝ հայոց լեռնաշխարհի բնապատկերներ, բարիքներ ստեղծող մարդկանց գովերգող կտավներ, իսկ ինքը՝ մեծ վարպետի նկարի առաջ խորասույզ:
     -Քի՛չ է,-ասում է «Պատասխան Հազկերտին», Դ.Դեմիրճյանի, Ակսել Բակունցի դիմանկարների, Զանգեզուրի աշխատանքի մարդկանց դիմանկարների շարքի, բնության բազմաթիվ տեսարանների և այլ կտավների հեղինակը:
      Այդ ամենը ստեղծվել է նախորդ համագումարից հետո, բայց անվանի նկարիչն անբավական է:
     Աշխատում է «Տաթևի ծխախոտագործ կանայք» կոմպոզիցիոն կտավի վրա: Մենք դիտում ենք էսքիզը.կապույտ երկինք, ճերմակաթույր ամպեր, կողովներն ուսած իջնում են կանայք՝ կենսախինդ, կենսունակ: Քայլում են հաստատ, վստահ, հեռուն կարծես կծկվել է նրանց հայացքի տակ: Գույների աչք շոյող ներդաշնակություն, կտավի մասշտաբների գերարդյունավետ օգտագործում:
     -Զուգահեռաբար աշխատում եմ «Ավ.Իսահակյանի Սևանի ափին» նկարի վրա: Այն դրվելու է մեծ վարպետի տուն-թանգարանում: Եթե ինձ հաջողվի դիտողին հաղորդել անմահ բանաստեղծի վեհությունը, խոր բավականություն կապրեմ:
     -Կուզեմ, -շարունակում է նա,- որ համագումարը մեր ստեղծագործական կյանքի աշխուժացման ազդակը հանդիսանա, որ համագումարից հետո ստեղծագործությունների ավելի շատ քննարկումներ, բանավեճեր, մտքեր հարուցող, ստեղծագործական շատ հարցերի պատասխան տվող երեկոներ լինեն: Թո՛ղ ավելի արդյունավետ լինի նկարիչների մեր նորակառույց տան գործունեությունը: