Սովետական կերպարվեստների համամիութենական առաջին համագումարի առթիվ խոհեր — թերթ, «Սովետական Հայաստան», Ե., 28.02.1957

        Մենք արվեստի վաստակավոր գործիչ ԷԴՈՒԱՐԴ ԻՍԱԲԵԿՅԱՆԻ արվեստանոցում ենք:
       -Համագումարը,-ասում է ընկ.Իսաբեկյանը,- կնշի այն ուղիները, որով պետք է զարգանա մեր կերպարվեստը: Բայց այսօր այդ մասին չէ, որ ես ցանկանում եմ խոսել…Այլ ինձ հուզում է այն հարցը, թե ինչու մեր աշխատավորներն այնքան քիչ տեղեկություն ունեն իրենց կերպարվեստագետների ու նրանց ստեղծագործությունների մասին:
Պատասխանը պարզ է: Մոսկվայում, Լենինգրադում, Կիևում և Սովետական Միության շատ քաղաքներում ամեն տարի տպագրվում են տեղական նկարիչների ստեղծագործությունների վերարտադրությունները, լայնորեն տարածվում են և բազմամիլիոն աշխատավորներ հաղորդակից են լինում դրանց: Միթե նույնը հնարավոր չէ անել նաև մեր ռեսպուբլիկայում: Իհարկե հնարավոր է: Բայց ինչու չի արվում:
        Մի այլ հարց: Ռեսպուբլիկայի կոլտնտեսություններում ամեն տարի կառուցվում են կուլտուրայի տներ, ակումբներ, որոնք դրսից գեղեցիկ են, հաճելի: Փորձեք մտնել ներս և այնտեղ դուք չեք գտնի արվեստի ոչ մի ստեղծագործություն: Միթե հնարավոր չէ կուլտուրայի տներում ունենալ գեղեցիկ որմնանկարներ, ներսում դնել, ասենք, տվյալ շրջանի կամ գյուղի սոցիալիստական առօրյան պատկերող նկարներ: Չէ՞ որ դա կերպարվեստի պրոպագանդայի ամենալավագույն ձևերից մեկն է: