Էջմիածնի կերպարվեստի երկրպագուների համար տոն դարձավ Հայկական ՍՍՀ ժող.նկարիչ, պրոֆեսոր Էդ.Իսաբեկյանի ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը, որը հանդիսավորապես բացվեց քաղաքի պատկերասրահում: Այստեղ ներկայացված էին վրձնի ճանաչված վարպետի այն ստեղծագործությունները, որոնք վերջերս ավելի քան մեկ ամիս ցուցադրված էին Երևանում, Հայաստանի նկարչի տանը: Այցելուների համար հաճելի առիթ էր ստեղծվել վերստին դիտելու հայկական կերպարվեստի ոսկե ֆոնդ մտած այնպիսի գործեր, ինչպիսիք են «Պատանի Դավիթ», «Պատասխան Հազկերտին», «Ավարայրի ճակատամարտը», «Տանյա», «Գյուղացիների ապստամբությունը Հաղպատում 1903թ» և մյուս կոմպոզիցիոն կտավները, հարյուրից ավելի բնապատկերներ, դիմանկարներ, գրաֆիկական գործեր:
Ցուցահանդեսի բացման առթիվ, որին ներկա էին քաղաքի հասարակայնության ներկայացուցիչներ, Երևանից ժամանած կերպարվեստի անվանի վարպետներ, նկարչին շնորհավորանքի խոսքերով դիմեցին ՀԿԿ Էջմիածնի շրջկոմի քարտուղար Զ.Զաքարյանը, արվեստաբան Մ.Միքայելյանը, նկարիչ Ա.Տաշչյանը:
ՀՍՍՀ ժողովրդական նկարիչ Էդ.Իսաբեկյանի լայն ընդունելության արժանացած երևանյան ցուցահանդեսն այս օրերին հանգրվանել է Էջմիածնի պատկերասրահում:
Տեղին է նշել, որ Էջմիածնի պատկերասրահը (Հայաստանի պետական պատկերասրահի Էջմիածնի մասնաճյուղ) խրախուսելի աշխույժով է արձագանքում հանրապետության գեղարվեստական կյանքին: Բավական է թվել թանգարանում բացված վերջին ցուցահանդեսները՝ Սեյրան Խաթլամաջյան, Խորեն Տեր-Հարությունյան, այժմ՝ Էդուարդ Իսաբեկյան: Եվ եթե նախորդ երկուսը ներկայացնում էին մի դեպքում գեղանկարչական ինքնատիպ շնորհալի նկարչին, մյուս դեպքում՝ սփյուռքից հայրենադարձված բազմաշնորհ նկարիչ արձանագործին, ապա այս նոր ցուցահանդեսն էջմիածնեցի արվեստասերներին ծանոթացնում է սովետահայ գեղանկարչության սյուներից մեկի ստեղծագործական անկրկնելի աշխարհին:
Ուսման տարիներ, պատերազմ, ստեղծագործական որոնումներ, ձեռքբերումներ, ինքնահաստատում և գնահատանք (1956թ. արժանացել է ՀՍՍՀ արվեստի վաստակավոր գործչի կոչման, պարգևատրվել Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշանով, 1963թ ՀՍՍՀ ժողովրդական նկարիչ է), վերջապես օգտաշատ աշխատանքային գործունեություն (Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտի պրոֆեսոր է, 1967 թվականից՝ Հայաստանի պետական պատկերասրահի տնօրեն): Ահա Իսաբեկյան արվեստագետը և քաղաքացին:
Հիշատակենք իսաբեկյանական հանրահայտ կտավները. կարծես հազարամյա էպոսից ոգևորություն առած «Գառնարած Դավիթը», խորախորհուրդ «Պատասխան Հազկերտին» գործը, հախուռն բախման շառաչով լի «Ավարայրի ճակատամարտը», ընդվզման ոգով տոգորված «Հաղպատի գյուղացիների ապստամբությունը», պատերազմն ու ֆաշիզմը խարանող <«Տանյան» և այլն: Իսկ նրա քնարական շնչով ողողված պատկերները՝ «Մոր դիմանկարը», «Հորովել», «Անդորր», «Լողացող կանայք» և այլն:
Իսաբեկյան արվեստագետը ստեղծագործական կայուն անհատականություն է: Սերտորեն առնչվելով սովետահայ գեղանկարչության հսկաների՝ Մարտիրոս Սարյանի և Հակոբ Կոջոյանի հետ, նա ոչ միայն չընկավ «հեղինակությունների ազդեցության տակ», այլև մշակեց և հղկեց իր ուրույն ոճը:
Էդ.Իսաբեկյանի նոր ցուցահանդեսը, որպես կատարվածի հանրագումար, ուշագրավ է նաև վերջին տարիներին ստեղծված աշխատանքներով: Դրանք աներկբայորեն վկայում են, որ նկարիչը երբեք կանգ չի առել: Ռոմանտիկ շնչով կերտված ռեալիստական բազում կտավների վարպետը ներկայանում է նոր ստեղծագործություններով, որոնք արտահայտում են նկարչի նոր վերելքը արվեստում՝ «Անհանգիստ ձիեր», «Ըմբիշներ», «Արտավազդ և Կլեոպատրա», «Առավոտ», «Ջրվեժի մոտ», «Հարսանյաց երթ Կողբից Իգդիր» և այլն: Առաջնորդվելով բնատուր նուրբ գունազգացողությամբ, Իսաբեկյանն այս գործերում գտնում է հորինվածքային նոր լուծումներ ու արտահայտչաձևեր:
Էդ.Իսաբեկյանի ցուցահանդեսը 70-ամյա նկարչի ստեղծագործական երիտասարդության յուրօրինակ հավաստումն է: Ավելացնենք նաև, որ Իսաբեկյանը նկարում է ամեն օր, և այդ աշխատանքում սակավ են «կիրակիները»: Այդպես է կոփվում նրա արվեստը, խորապես կենսահաստատ արվեստը:
Կարեն Մաթևոսյան
«Կոմունիզմի ուղիով», 31.08.1985թ․