Արվեստագետի աշխատանքը երբեք չի վերջանում: Արվեստագետն արձակուրդ չունի և հանգիստ: Նա ստեղծում է նույնիսկ այն ժամանակ, երբ քայլում է փողոցում, երբ զրուցում է, երբ, այսպես ասած, հանգստանում է…
«Հայ մարտիկները՝ Կովկասի պաշտպանության դիրքերում» — այսպես է կոչվում այն աշխատանքը, որ ես նկարել եմ բոլորովին վերջերս՝ ռեսպուբլիկայի պատմա-ռևոլյուցիոն թանգարանի համար: Հայ ռազմիկների սխրագործություններն ինձ վաղուց ի վեր ոգևորում էին և, նախքան կտավին հանձնելը, ես դրանք ունեի իմ մտքում, իմ հոգու կտավի վրա…
Արդեն ավարտել եմ «Մխիթար սպարապետ» վեպի իլյուստրացիաները: Գիրքը շուտով լույս կտեսնի: Վաղուց ի վեր ինձ մտահոգում է «Հայ կանայք աշխատանքի մեջ» թեման: Կանայք հերոսական գործեր են անում գյուղատնտեսության, արդյունաբերության, կուլտուրայի և արվեստի բոլոր բնագավառներում, կանայք ծնում, սնում և դաստիարակում են նոր սերնդին, վառ են պահում մայրենի լեզուն:
Իսկ ամենամեծ երազանքս՝ մեր աշխարհահռչակ էպոսը նկարելն է: Այսինքն՝ էպոսի հերոսներին: Նրանց պայքարի դրվագները: Նրանց սերն ու նվիրվածությունը՝ հայրենի երկրի և առհասարակ աշխատավոր ժողովրդի հանդեպ:
Իսկ, ինչպես միշտ, ստեղծագործական պլաններիս մեջ կա հայրենի Զանգեզուրը, նրա նոր կյանքն ու հիասքանչ բնությունը: Բնությունն արթնացնում է վեհ և ազնիվ, հայրենասիրական զգացումներ, իսկ դրանք պետք են բոլորիս, հատկապես՝ երիտասարդությանը:
Կարծում եմ՝ քիչ գործեր չկան անելու:
Էդ. Իսաբեկյան, «Ավանգարդ», 19.11.1963թ․։