Դավիթ Բեկ. 1945, կտավ, յուղաներկ, 210×265, Հայաստանի ազգային պատկերասրահ
17.11.1973 Երբ ես նկարում էի «Դավիթ Բեկը», ինձ արվեստաբան Միխայլովը կշտամբեց. «Почему тебе еще раз не посмотреть Сурикова»… Իսկ ես տարված էի ֆրանսիական ռոմանտիկների կրակված պոեզիայով, որը իմ իսկ խառնվածքին էր և սրտիս ամեն լարի հետ… Սուրիկովը շատ էր ռուս և նրա անկեղծ համակրանքը ռուսական ուժի, զենքի էքսպրեսիվ գովերգումը ճնշում էր ինձ վրա: Ֆրանսիացիք՝ Ժերիկոն, Դելակրուան, շատ էին ավելի հումանիստ և «ինտերնացիոնալիստ»… Մի խոսքով, Դավիթ Բեկը «Երմակ» չէր, ուրիշի հողը չէր նվաճում, այլ ուզում էր մաքրել գոնե Հայաստանի մի կտորը ուրիշներից… կարծեմ մեծ տարբերություն կա:
06.04.1997 …Նկարել եմ «Դավիթ Բեկը»… հրաշալի նկարը, որի ցուցադրության օրը Հրաչյա Ներսիսյանը ճակատս համբուրեց…
- Պարսամյան Ռ. — Էդվարդ Իսաբեկյան — ամս, «Սովետական Հայաստան», Ե., հ. 5, 1964
- Վարդանյան Ա. — Էդվարդ Իսաբեկյան – ամս., «Սովետական Հայաստան», հ.1, 1975