Աղասյան Ա. – Հայ կերպարվեստի զարգացման ուղիները 19-20-րդ դարերում – Ե., 2009, էջ 105, 119, 152, 154, 166, 168, 180

Էջ 105

        Հայրենական մեծ պատերազմի ու դրան հաջորդած տարիներին մարտանկարի և, հատկապես, պատմական ժանրի ասպարեզներում մի շարք մնայուն, ժամանակի փորձությանը դիմացած կտավներ է վրձնել Երևանի Գեղարդ տեխնիկումի և Թիֆլիսի Գեղարվեստից ակադեմիայի շրջանավարտ, եվրոպական դասականների և ռոմանտիզմի նշանավոր վարպետների, ռուս խոշորագույն պատմանկարիչներ Վասիլի Սուրիկովի և Իլյա Ռեպինի ստեղծագործական ավանդույթներն ուսումնասիրած Էդուարդ Իսաբեկյանը (1914-2007):
      1942-ին ռազմավայր գործուղղված երիտասարդ արվեստագետի մարտանկարներից աչքի են ընկնում դինամիզմով լի, հերոսական պաթետիկ ոգով տոգորված «Քաղաքի ազատագրումը» և «Առա՛ջ, թամանցիներ» հորինվածքները: Կոմպոզիցիոն հավաք կառուցվածք ունի «Դրոշների հանձնումը հայկական դիվիզիային Կերչում» մեծադիր կտավը:
Սակայն Է.Իսաբեկյանի` թեմատիկ պատկերի ժանրում լավագույն գործերն ստեղծվել են արդեն հետպատերազմյան շրջանում: Ռոմանտիկական կերպավորում ստացած, երբեմն` դրամատիկորեն լարված, կոմպոզիցիոն ու կոլորիստական արժանիքներով օժտված հորինվածքներ են պարտիզանուհու մահը պատկերող «Տանյա» (1947) կտավը, հայոց առասպելական ու պատմական հերոսներին կամ նշանակալից իրադարձություններին նվիրված «Դավիթ Բեկ» (1945), «Պատանի Դավիթը» (1956), «Հաղբատի գյուղացիների ապստամբությունը» (1957) և «Պատասխան Հազկերտին» (1960) աշխատանքները:

Էջ 119

       Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին, բնականաբար, զարգացում է ապրել մարտանկարը: Այդ ասպարեզում ստեղծված գրաֆիկական բազմաթիվ թերթերից առանձնանում են Վ.Աղաբաբյանի, Է.Սարգսյանի, Մ.Աբեղյանի, Է.Իսաբեկյանի և այլոց փորագրություններն ու գծանկարները:

Էջ 152

       Պատմական ժանրում, մարտանկարչության մեջ, գյուղի աշխատանքային առօրյան ու ավանդական նիստուկացը, օրեցօր աճող, կառուցապատվող քաղաքի եռանդուն ռիթմն արտացոլող նշանակալից մի շարք կտավներով են հանդես եկել ակադեմիական դպրոց անցած, իրապաշտական արվեստի սկզբունքներով ղեկավարվող անվանի նկարիչներ Էդուարդ Իսաբեկյանը, Հրանտ Ստեփանյանը (1918-1980), Սուրեն Պիպոյանը (1922-2005), Մկրտիչ Սեդրակյանը (ծն.1922) և ուրիշները: Այդ կարգի բնորոշ գործերից է Է.Իսաբեկյանի «Աղբյուրի մոտ (Չվերադարձան)» (1970)…

Էջ 154

       Պորտրետային ժանրում գեղարվեստական կերպարների հոգեբանական խոր և խարակտերային սուր բնութագրերով, պլաստիկորեն լավ մշակված, մոնումենտալ տպավորիչ ձևով են առանձնանում Էդուարդ Իսաբեկյանի «Ակսել Բակունցի դիմանկարը» (1960), «Ինքնանկարը» (1963) և այլն:

Էջ 166 

        Ինչպես և նախորդ շրջաններում, հայկական գրաֆիկայի զարգացումը շարունակում է սերտորեն կապվել գեղանկարչության հետ: Իրենց ստեղծագործական կյանքի մի մասը գրքարվեստին, հաստոցային գծանկարին, փորագրությանը, գրաֆիկայի այլ տեսակներին ու ժանրերին են նվիրում Մ.Սարյանը, Ե.Քոչարը, Վ.Շաքարյանը, Մ.Աբեղյանը, Ա.Բեքարյանը, Է.Իսաբեկյանը, Գ.Աղասյանը, Գ.Խանջյանը, Ալ.Գրիգորյանը, Պ.Մալայանը և այլն:

Էջ 168

       …Եվ այդուհանդերձ, տվյալ շրջանում ևս հայկական գրքարվեստի, գրքի գեղարվեստական ձևավորման և պատկերազարդման պատմությունը նշանավորվեց մի շարք բարձրարժեք, ինքնատիպ գործերով: Ու թեև գրքարվեստի բնագավառից կամովին հեռանում են մինչև այդ այստեղ ակտիվ աշխատած Մարտիրոս Սարյանը, Երվանդ Քոչարը, Էդուարդ Իսաբեկյանը, ազգային, ինչպես նաև ռուսական, եվրոպական ու արևելյան դասական գրականության նմուշների նկարազարդման և գրքի ձևավորման գործում իրենց ներդրումն են բերում ավագ սերնդի հմուտ վարպետներ Ռուբեն Բեդրոսովը, Աշոտ Մամաջանյանը, Հովհաննես Շավարշը, Կարապետ Տիրատուրյանը, Արա Բեքարյանը, Անուշավան Գասպարյանը և ուրիշներ:

Էջ 180

       Եռանդով արված, կենդանի ու թարմ տպավորություն թողնող գծանկարներ և ջրաներկ աշխատանքներ են Էդուարդ Իսաբեկյանի գրաֆիկական պորտրեները («Լենայի դիմանկարը» 1972, «Բանաստեղծ Հրաչյա Հովհաննիսյանը» 1973 և այլն) ու երիտասարդ կանանց պատկերող ֆիգուրային հորինվածքները: