ԼԻՆՈՒՄ Է ՊԱՀ, ՈՐ ՉԵՍ ՈՒԶՈՒՄ ՎԵՐՋ ՈՒՆԵՆԱ
Լինում է պահ, որ չես ուզում վերջ ունենա,
Եթե անցավ, քեզ թվում է՝ տարի անցավ:
Նայում ես հետ ու մտածում՝ այդ ե՞րբ անցավ…
Արդյոք դո՞ւ ես կտրել ճամփա, թե՞ նա դարձավ…
1952 թ., Մոսկվա
***
ՈՍԿԵԿԱԹ ՈՒՍԵՐԴ ՇԱՐՄԱՂ…
Ոսկեկաթ ուսերդ շարմաղ կաթից էլ անու՜շ,
Շիրազի վարդից էլ վառ շուրթերդ անու՜շ ,
Ես՝ հարբած քո շուրթից, շնչից,
Տարվել եմ անուժ…
1953 թ.
***
ԼՌԵԼ Է ՍԻՐՏՍ…
Լռել է սիրտս, էլ չի արթնանա,
Էլ դուրս չի գալիս նա իր ափերից,
Նայի՛ր, տե՛ս, սիրտս, որ ծարավի է քեզ,
Ա՜խ, տատասկի պես անջուր չորացավ:
1953 թ.
***
ՆՈՐԻՑ ՀԱՌԱՉԱՆՔՆԵՐ
Նորից հառաչանքներ,
Նորից խուլ վռչոց,
Նորից խոնարհ աչքեր
Եվ ոչ մի միջոց…
1958 թ.
***
ՍԵՎԱՆՈՒՄ ԼԻՆԵՐ ԳԻՇԵՐ ԼՈՒՍՆԿԱ
Սևանում լիներ գիշեր լուսնկա,
Դու ծով մտնեիր Ծովինարի պես…
Արծաթ շափաղից ես խենթ աբեղա՝
Ծովը նետվեի ու փարվեի քեզ…
1960 թ., Հրազդան
***
ՆՈՐԻՑ ԳԻՇԵՐ ԱՆՑԱՎ
Նորից գիշեր անցավ. էլի դու չկաս…
Ա՜խ, գուցե այս երեկո զմայլվես ու գաս,
Նայես, ասես՝ վեր կաց, գնանք քո այգին…
Ա՜խ, ինչե՜ր կան հնձանում քեզ համար, անգի՛ն:
1960 թ.
***
ԴՈՒ ՉԳԻՏԵՍ, ԵՍ ՉԵՄ ԱՍԻ
Դու չգիտես, ես չեմ ասի` ով եմ ես:
Ինչքան էլ որ այրվեմ տապից, ծով եմ ես:
Չի մոխրանա, կդիմանա սիրտս կեզ,
Մինչև սիրտդ քեզ պարզ չասի՝ ո՜վ եմ ես:
1960 թ.
***
ՏԵՍ, ԹԵ ՍԻՐՏՍ ԲԱՑԵՄ…
Տես, թե սիրտս բացեմ՝ հրով է լեցուն,
Բորբ սիրուց վառված վերքով է լեցուն:
Նորից էլ ինչո՞ւ ծփաց սրտիս վարդենին,
Ա՜խ, չէ՞ որ նոր սիրուց են վերքերը բացվում…
1960 թ.
***
ՔԱՄԻ Է ԴՐՍՈՒՄ
Քամի է դրսում, իսկ քաղաքն՝ օտար,
Ծեր Կասպիականն է գալարվում մթում:
Օտար եմ ես էլ, մոլորված, շվար…
Չորս պատերն են լուռ սրտիս հետ խոսում:
1960 թ.
***
ԻՆՉԻ՞ ՀԱՄԱՐ, ՍԻ՛ՐՏ ԻՄ, ԴԱՐՁԵԼ ԵՍ ԳԵՐԻ
Ինչի՞ համար, սի՛րտ իմ, դարձել ես գերի
Մի հայացքի, մի ժպիտի համար…
Քանի՜ փերու թողեցիր առանց սիրո
Նրա մի սառն համբույրի համար…
1960 թ.
***
ԵՐԿԻՆՔԴ ԵՄ ՍԻՐՈՒՄ ԵՐԿՈՒՆՔԻ ՊԱՀԻՆ
Սերոյին
[Խանզադյան]
Երկինքդ եմ սիրում երկունքի պահին և կայծակդ թեժ,
Երբ ամպն ես ձևում մկրատով դեղին`բացելով ջրվեժ,
Հառաչանքը հեղեղատների ձորերում մթին
Ու արևն ուսած լեռներիդ պարը արևամուտին:
1961 թ., Զանգեզուր
***
Ա՜Խ, Ի՞ՆՉ ԵՔ ԱՐԵԼ…
Ա՜խ, ի՞նչ եք արել, ի՞նչ եք ավերել,
Եվ ի՞նչ եք դրել կրծքիս մեջ ավեր սրտի տեղ, հայե՜ր…
Ատել չգիտեմ, կարող եմ սիրել…
Ինչո՞ւ եք դրել սրտիս շանթարգել…
1965 թ.
***
ԻՆՉՔԱ՞Ն ԵՄ ԱՆՑԵԼ ԻՄ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻՑ
Ինչքա՞ն եմ անցել իմ ճանապարհից…
Ի՞նչ եմ կորցրել իմ ունեցածից, ի՞նչ եմ հասցրել տեղ…
Այս ճանապարհից, իմ ունեցածից ի՞նչ մնաց… որքա՞ն…
Ո՞ւմ է վիճակվել անկորուստ անցնել իր կյանքի ճամփան…
1965 թ., Սևան
***
ԿԱՐ ԺԱՄԱՆԱԿ՝ ՉԳԻՏԵԻՆ
Կար ժամանակ՝ չգիտեին` ո՞րն է չարը,
ո՞րն է բարին…
Մարդիկ իրենք հնարեցին չարն ու բարին….
Եթե ես եմ ուտում գառին,
Հարցրու գայլին՝ ով է բարին:
1970 թ.
***
ԿԲԱՑԵՆ ԴՈՒՌԴ
Կբացեն դուռդ՝
Սպիտակ հագած,
Կտեսնեն կրակ,
Բայց արդեն հանգած…
1970 թ.
***
ԵՐԲ ՑՈՒՐՏՆ Է ՍՈՂՈՍԿՈՒՄ ՀՈԳԻՍ
Երբ ցուրտն է սողոսկում հոգիս,
Երբ մութն է պարուրում հոգիս,
Երբ հույսն է մարում լույսի,
Դիմացողն ինքն է` հոգիս:
1992 թ.
***
Կլինի մի օր` բոլոր ձայները
Կդառնան շշուկներ, բայց դու չես լսի:
Մթում կզարթնեն քնած աստղերը,
Մեկը կմարի, բայց դու չես տեսնի:
1992 թ.
***
ՕՐԸ ԻՆՉՈ՞Ւ Է ԱՆՑՆՈՒՄ…
Օրը ինչո՞ւ է անցնում՝ առանց մեզ հարցնելու,
Լեզու չունի ասելու, բայց իրենն է անելու:
Ո՞վ է հաշվում օրերս՝ ինչքա՞ն եմ ապրելու,
Օրը ինչո՞ւ է անցնում՝ առանց ինձ հարցնելու:
Անթվակիր
***
ԵՐԲ ԱՇԽԱՐՀՆ Է ԾԱՆՐ ՀԻՎԱՆԴ…
Երբ աշխարհն է ծանր հիվանդ, հոգեվարքում,
Ծանր ու թեթև անող չկա,
Կշեռքները չեն աշխատում,
Դարմանելու կամ բուժելու ժամանակ էլ չկա՜…
Անթվակիր
***
ՍԵՐՆ Ի՜ՆՉ Է…
Սերն ի՜նչ է… ես գիտեմ, որ իմ մեջ է…
Սերս է, որ ինձ սանձած պահում է. ի՛մ մեջ է:
Ծիծաղով, խաղալով քանդողը ի՛մ մեջ է,
Ինձ խելք ու շնորհքից հանողը ի՛մ մեջ է:
Անթվակիր
***
ԻՄ ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՔԵԶ Է ԱՆՑՆՈՒՄ
Իմ տխրությունը քեզ է անցնում, քո թախիծը՝ ինձ.
Մենք մխիթարվել չենք կարողանում:
Երբ լիքն է հոգին, դժվար է դառնում:
Տուր ինձ քո բեռը, թող ես տառապեմ քո փոխարեն…
Անթվակիր
***
ԵՍ ՊԻՏԻ ՏԵՍՆԵՄ
Ես պիտի տեսնեմ, շոշափեմ՝ կսիրեմ, թե չէ:
Ես պիտի հոտ ու բույրից արբեմ՝ կսիրեմ, թե չէ:
Ես պիտի ըմբոշխնեմ, վայելեմ՝ կսիրեմ, թե չէ:
Վայ ինձ, որ չգիտեմ՝ կսիրե՞մ, թե՞ չէ:
Անթվակիր