Քառյակներ

Posted on Հկտ 24, 2022 in Գրականություն

ԼԻՆՈՒՄ Է ՊԱՀ, ՈՐ ՉԵՍ ՈՒԶՈՒՄ ՎԵՐՋ ՈՒՆԵՆԱ

Լինում է պահ, որ չես ուզում վերջ ունենա,

Եթե անցավ, քեզ թվում է՝ տարի անցավ:

Նայում ես հետ ու մտածում՝ այդ ե՞րբ անցավ…

Արդյոք դո՞ւ ես կտրել ճամփա, թե՞ նա դարձավ…

1952 թ., Մոսկվա

 

***

ՈՍԿԵԿԱԹ ՈՒՍԵՐԴ ՇԱՐՄԱՂ…

Ոսկեկաթ ուսերդ շարմաղ կաթից էլ անու՜շ,

Շիրազի վարդից էլ վառ շուրթերդ անու՜շ ,

Ես՝ հարբած քո շուրթից, շնչից,

Տարվել եմ անուժ…

1953 թ.

 

***

ԼՌԵԼ Է ՍԻՐՏՍ…

Լռել է սիրտս, էլ չի արթնանա,

Էլ դուրս չի գալիս նա իր ափերից,

Նայի՛ր, տե՛ս, սիրտս, որ ծարավի է քեզ,

Ա՜խ, տատասկի պես անջուր չորացավ:

1953 թ.

 

***

ՆՈՐԻՑ ՀԱՌԱՉԱՆՔՆԵՐ

Նորից հառաչանքներ,

Նորից խուլ վռչոց,

Նորից խոնարհ աչքեր

Եվ ոչ մի միջոց…

1958 թ.

 

***

ՍԵՎԱՆՈՒՄ ԼԻՆԵՐ ԳԻՇԵՐ ԼՈՒՍՆԿԱ

Սևանում լիներ գիշեր լուսնկա,

Դու ծով մտնեիր Ծովինարի պես…

Արծաթ շափաղից ես խենթ աբեղա՝

Ծովը նետվեի ու փարվեի քեզ…

1960 թ., Հրազդան

 

***

ՆՈՐԻՑ ԳԻՇԵՐ ԱՆՑԱՎ

Նորից գիշեր անցավ. էլի դու չկաս…

Ա՜խ, գուցե այս երեկո զմայլվես ու գաս,

Նայես, ասես՝ վեր կաց, գնանք քո այգին…

Ա՜խ, ինչե՜ր կան հնձանում քեզ համար, անգի՛ն:

1960 թ.

 

***

ԴՈՒ ՉԳԻՏԵՍ, ԵՍ ՉԵՄ ԱՍԻ

Դու չգիտես, ես չեմ ասի` ով եմ ես:

Ինչքան էլ որ այրվեմ տապից, ծով եմ ես:

Չի մոխրանա, կդիմանա սիրտս կեզ,

Մինչև սիրտդ քեզ պարզ չասի՝ ո՜վ եմ ես:

1960 թ.

 

***

ՏԵՍ, ԹԵ ՍԻՐՏՍ ԲԱՑԵՄ…

Տես, թե սիրտս բացեմ՝ հրով է լեցուն,

Բորբ սիրուց վառված վերքով է լեցուն:

Նորից էլ ինչո՞ւ ծփաց սրտիս վարդենին,

Ա՜խ, չէ՞ որ նոր սիրուց են վերքերը բացվում…

1960 թ.

 

***

ՔԱՄԻ Է ԴՐՍՈՒՄ

Քամի է դրսում, իսկ քաղաքն՝ օտար,

Ծեր Կասպիականն է գալարվում մթում:

Օտար եմ ես էլ, մոլորված, շվար…

Չորս պատերն են լուռ սրտիս հետ խոսում:

1960 թ.

 

***

ԻՆՉԻ՞ ՀԱՄԱՐ, ՍԻ՛ՐՏ ԻՄ, ԴԱՐՁԵԼ ԵՍ ԳԵՐԻ

Ինչի՞ համար, սի՛րտ իմ, դարձել ես գերի

Մի հայացքի, մի ժպիտի համար…

Քանի՜ փերու թողեցիր առանց սիրո

Նրա մի սառն համբույրի համար…

1960 թ.

 

***

ԵՐԿԻՆՔԴ ԵՄ ՍԻՐՈՒՄ ԵՐԿՈՒՆՔԻ ՊԱՀԻՆ

                                                                                                                   Սերոյին

                                                                                                                       [Խանզադյան]

 Երկինքդ եմ սիրում երկունքի պահին և կայծակդ թեժ,

Երբ ամպն ես ձևում մկրատով դեղին`բացելով ջրվեժ,

Հառաչանքը հեղեղատների ձորերում մթին

Ու արևն ուսած լեռներիդ պարը արևամուտին:

1961 թ., Զանգեզուր

 

***

Ա՜Խ, Ի՞ՆՉ ԵՔ ԱՐԵԼ…

Ա՜խ, ի՞նչ եք արել, ի՞նչ եք ավերել,

Եվ ի՞նչ եք դրել կրծքիս մեջ ավեր սրտի տեղ, հայե՜ր…

Ատել չգիտեմ, կարող եմ սիրել…

Ինչո՞ւ եք դրել սրտիս շանթարգել…

1965 թ.

 

***

ԻՆՉՔԱ՞Ն ԵՄ ԱՆՑԵԼ ԻՄ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻՑ

Ինչքա՞ն եմ անցել իմ ճանապարհից…

Ի՞նչ եմ կորցրել իմ ունեցածից, ի՞նչ եմ հասցրել տեղ…

Այս ճանապարհից, իմ ունեցածից ի՞նչ մնաց… որքա՞ն…

Ո՞ւմ է վիճակվել անկորուստ անցնել իր կյանքի ճամփան…

1965 թ., Սևան

 

***

ԿԱՐ ԺԱՄԱՆԱԿ՝ ՉԳԻՏԵԻՆ

 

Կար ժամանակ՝ չգիտեին` ո՞րն է չարը,

                                                              ո՞րն է բարին…

Մարդիկ իրենք հնարեցին չարն ու բարին….

Եթե ես եմ ուտում գառին,

Հարցրու գայլին՝ ով է բարին:

1970 թ.

 

***

ԿԲԱՑԵՆ ԴՈՒՌԴ

Կբացեն դուռդ՝

Սպիտակ հագած,

Կտեսնեն կրակ,

Բայց արդեն հանգած…

1970 թ.

 

***

ԵՐԲ ՑՈՒՐՏՆ Է ՍՈՂՈՍԿՈՒՄ ՀՈԳԻՍ

Երբ ցուրտն է սողոսկում հոգիս,

Երբ մութն է պարուրում հոգիս,

Երբ հույսն է մարում լույսի,

Դիմացողն ինքն է` հոգիս:

1992 թ.

 

***

Կլինի մի օր` բոլոր ձայները

Կդառնան շշուկներ, բայց դու չես լսի:

Մթում կզարթնեն քնած աստղերը,

Մեկը կմարի, բայց դու չես տեսնի:

1992 թ.

 

 ***

ՕՐԸ ԻՆՉՈ՞Ւ Է ԱՆՑՆՈՒՄ…

Օրը ինչո՞ւ է անցնում՝ առանց մեզ հարցնելու,

Լեզու չունի ասելու, բայց իրենն է անելու:

Ո՞վ է հաշվում օրերս՝ ինչքա՞ն եմ ապրելու,

Օրը ինչո՞ւ է անցնում՝ առանց ինձ հարցնելու:

Անթվակիր

 

***

ԵՐԲ ԱՇԽԱՐՀՆ Է ԾԱՆՐ ՀԻՎԱՆԴ…

Երբ աշխարհն է ծանր հիվանդ, հոգեվարքում,

Ծանր ու թեթև անող չկա,

Կշեռքները չեն աշխատում,

Դարմանելու կամ բուժելու ժամանակ էլ չկա՜…

Անթվակիր

 

 ***

ՍԵՐՆ Ի՜ՆՉ Է…

Սերն ի՜նչ է… ես գիտեմ, որ իմ մեջ է…

Սերս է, որ ինձ սանձած պահում է. ի՛մ մեջ է:

Ծիծաղով, խաղալով քանդողը ի՛մ մեջ է,

Ինձ խելք ու շնորհքից հանողը ի՛մ մեջ է:

Անթվակիր

 

 ***

ԻՄ ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՔԵԶ Է ԱՆՑՆՈՒՄ

Իմ տխրությունը քեզ է անցնում, քո թախիծը՝ ինձ.

Մենք մխիթարվել չենք կարողանում:

Երբ լիքն է հոգին, դժվար է դառնում:

Տուր ինձ քո բեռը, թող ես տառապեմ քո փոխարեն…

Անթվակիր

 

***

ԵՍ ՊԻՏԻ ՏԵՍՆԵՄ

Ես պիտի տեսնեմ, շոշափեմ՝ կսիրեմ, թե չէ:

Ես պիտի հոտ ու բույրից արբեմ՝ կսիրեմ, թե չէ:

Ես պիտի ըմբոշխնեմ, վայելեմ՝ կսիրեմ, թե չէ:

Վայ ինձ, որ չգիտեմ՝ կսիրե՞մ, թե՞ չէ:

Անթվակիր

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով