Հայրենիքը չեն լքում…
Կշտամբում ես Իգդիր: Իրավունք ունես: Դու հող ես, դու Հայրենիք ես… Եվ ես պապանձվում եմ: Ես իգդիրցի եմ եւ ոչ 14 թվից, երբ ծնվեցի քո հողին եւ ոչ էլ 1928 թվից… Ես իգդիրցի եմ այն օրից, երբ հարգարժան Նոյը, քո առաջին բնակիչը, տնկեց խաղողի որթը քո արևկող բլրի լանջին, որ հիմա էլ կա, կողքիդ է… Ինձ բուժել է պետք, բայց գիտեմ, որ բուժում չկա: Ինձ Լոխման հեքիմն էլ, Ամիրդովլաթն էլ չեն օգնի, ինձ իմ օրորոցաչափ հողը կարող է բուժել, որին չեն փոխարինի աշխարհի համայն հողերը եթե ինձ տան… Այն, մի օրորոցաչափ հողը, որի վրա ինձ օրորել է մայրս և պատմել Զմրուխտ հավքի հեքիաթը…
Իսկ ո՞վ կտա: Ո՞վ կտա ինձ այդ մի պատառ հողը…
Ոչ ոք:
Հողը, ջրից բացի, արյուն է սիրում երևի… Օ, նամանավանդ մեր հողը վիշապի ախորժակ ունի, չի կշտացել և չի կշտանա երևի, մինչև… Բայց, սիրելիս, ինչպե՞ս, որտե՞ղ կհրամայես տամ, թափեմ արյունս, քանի չի մակարդվել…
Էդուարդ Իսաբեկյան
«Իգդիր»