1991 թվականի մի տխուր, ցուրտ ու խոնավ օր Էդվարդ Իսաբեկյանը, վաստակավոր նկարիչ Աշոտ Մելքոնյանը և ես միասին մի կտոր հաց էինք ուզում ուտել: Զանգահարեցի մեր տուն՝ կնոջս, թե՝ մի բան կստեղծե՞ս, երեքս էլ մի կտոր հաց ենք ուզում ուտել:
Հետո հայտնվեցինք մեր տանը, ու քանի որ «մի բանի ստեղծումն» ուշանում էր, երկու նկարիչներին էլ բարակ ստվարաթուղթ ու գրիչներ տվեցի, ասելով՝
-Պարապ մի՛ մնացեք մինչև հացը:
Նկարիչ են, սկսեցին գրիչը սահեցնել թղթի վրայով, մեկ էլ Իսաբեկյանը թե՝
-Աշո՛տ, մի քիչ հանգիստ նստի՛ր, նկարում եմ:
-Ես էլ քեզ՝ վարպետ,-չուշացավ Աշոտը, կատակով ավելացնելով:-Դու էլ կարգին դիրք ընդունի՛ր:
Այսօր, սգալով իմ երկարամյա բարեկամի՝ Էդվարդ Իսաբեկյանի մահը, ներկայացնում եմ այդ երկու գրչանկարների վերատպությունները, որոնք ճաշից առաջ երկուսն էլ նվիրեցին ինձ:
Վանիկ Սանթրյան
***
Խորապես վշտացած ենք ժողովրդական նկարիչ, «Սուրմալու-Իգդիր» հայրենակցական միության պատվավոր նախագահ Էդվարդ Իսաբեկյանի անդառնալի կորստյան առթիվ: Մեծ արվեստագետի, քաղաքացու և հայրենասերի բարի անունը հավերժ կմնա բոլորիս հիշողության մեջ:
Հայրենակցական միությունների միաբանություն
***
Խորապես վշտացած ենք ՀՀ ժողնկարիչ, մեծ արվեստագետ, «Սուրմալու-Իգդիր» հայրենակցական միության պատվավոր նախագահ Էդվարդ Իսաբեկյանի մահվան կապակցությամբ:
«Նիգ-Ապարան» հայրենակցական միության նախագահություն