Մեր անկախության կոչը մեկ լսվել է 1918 թվին, և մեկ էլ նորից 73 տարի հետո Օպերայի թատրոնի հրապարակում:
Ո՛չ այն դաժան տարիներին, ո՛չ էլ այսօրվա՝ ոչ պակաս դաժան տարիներին այդ անկախություն կոչված ցանկությունը իրականություն չդարձավ, առավել քան ազատությունը:
Չկա անկախություն և ազատություն երկրագնդի ոչ մի անկյունում և չի եղել երբեք: Միայն գերհզոր պետություններին է հաջողվել առժամանակ լինել անկախ, վարել ուժի քաղաքականություն, մինչև մի որևէ առավել հզոր ուժ կտապալի այդ կարծեցյալ ազատ-անկախ համակարգը, ինչպես կործանվեցին Բաբելոնը, Ասորեստանը, Հռոմը, Բյուզանդիոնը և այլն:
Եվ այսօր էլ նույնը կրկնվում է և շարունակվում մեր քթի տակ մեծն Ռուսաստանի օրինակով և Ֆաշիստական Գերմանիայի` իրենից առաջ:
Ասենք ծամոն դարձած ասքը, որը պարզունակ և չհերքվող ճշմարտություն է` ով բանտում է ուրիշի ազատությունը, ինքը ազատ և չկախված չի կարող լինել:
Այսօր անգամ Եվրոպայի առանձին պետությունները, որոնք հասել են տնտեսական և այլ ազատությունների, չեն կարողանում անկախ քաղաքականություն վարել` միացել են, բոլորը բոլորից կախված են, և մեր ծայր աղքատ երկիրը բացառություն լինել չի կարող: Մենք, Ռուսաստանի կազմում լինելով, ավելի ազատ էինք, քան այսօր, երբ հայտարարել ենք մեզ անկախ: Հիմա մենք բոլորից ենք կախված, անգամ Հարավային Օսեթիայից, որը ուզած ժամին կարող է փակել մեր գազամուղը և այլն:
Անկախությունն ու ազատությունը միրաժի նման բան են, որ տեսնում ես, բայց չես հասնում:
Չկա և անհատի ազատություն և անկախություն. բացատրելու կարիք չունի:
Այսքանը այդ անկախության և ազատության մասին. ոչինչ ոչ ոք չի կարող ավելացնել ասածիս վրա:
Անկախություն, ազատություն
Posted on Սպտ 24, 2015 in Գրականություն