Մահվան մասին: Սա էլ սովորական «միտք» է իմ տարիքի համար: Եվ ապրում ես մինչև 20 տարեկանը հորթային, քուռակային կյանքով, հետո՝ մինչև 30-40-ը, մարդ դառնալու հոգսն է և չես մտածում… առավել ստույգ վանում ես այդ միտքը… 40-ից հետո մարդ ես և մտածում ես, բայց ոչ լուրջ և ոչ իրապաշտ. դեռ ժամանակ կա… կա՜:
Եվ երբ մի օր և երբ 50 էի, ինձանից տարիքով մեկը հարցրեց և չգիտեմ՝ ինչու հարցրեց… ինքը՝ Դեմիրճյանը… «Ի՞նչ ես մտածում մահվան մասին»… Ես ինչ-որ բաներ թոթովեցի, և կտրեց՝ «էն չի»… Իսկ ի՞նչն էր «էն»-ը, չասեց, ժպտաց քթի տակ և լռեց: Էլի ապրեցի…վանելով, վանելով, մոռացության տալով…
Իսկ հիմա մտածում եմ լուրջ, գիտեմ լինելիքը և ամենայն մանրամասնությամբ և իմ երևակայության զարհուրելի պատկերացումով: Բայց չեմ վախենում: Ընդհակառակը, ամեն բացվող օրը ուրախացնում է: Գարշելին այն է, որ կարող է մի օր «չլինի» այն, ինչ մարդու ամենահաճելի, գերագույն հաճույքն է, երջանկության իմաստը… Այ, եթե դա վերջանա… երևի թե ապրելը իմաստը կկորցնի և մեռնելը կհեշտանա… Գարշելին այն է նաև, որ պիտի նայես թուլացած մկաններիդ… սմքած մարմնատեսքիդ և զզվես ինքդ քեզանից…
Գարշելի է և գարշելի է սպասելը… սպասելը մահին…
Հիմա գիտեմ՝ ինչ կասեի մեծն Դերենիկին և պետք չէր ինձ հարցնել… շատ ավելի մեծը, բոլորից մեծը՝ Թումանյանն արդեն ասել էր, և ինքն էլ երևի կարդացել էր, որ… «Մահի ահ կա իմ սրտում»… Իսկ ու՞մ սրտում չկա… Պիտի ասել նորից Թումանյանի խոսքով «Ի՞նչ եմ անում էս ցեխերում»…
Հմայակ հայրս արդեն ուշակորույս… ժպտում էր… ես էլ կժպտամ, կաշխատեմ ժպտալ…
…Իսկ հիմա ուշ է, վեր կենամ քնեմ…
Առավոտյան աշնանային արև է լինելու և հրաշք օր, և շուտով կհասնի նոր գինին… հողաբու՜յր, հողահա՜մ, քաղցրահա՜մ և գժվեցնո՜ղ:
Մահվան մասին… 23.09.1995
Posted on Մյս 11, 2018 in Գրականություն