«Աղքատի» ձմեռը վերջացավ, ձյուն է գալիս: Ավելորդ բան: Մեր գլխին տասը տարի է ձյուն է նստել:
… Ձյունից երեխաներն են ուրախանում:
Ի՜նչ սահնակ ունեի… վարձով էլ էի տալիս: Հինգ անգամ բաղնիքից ներքև` 1 կոպեկ: Եվ կոպեկ-կոպեկ կինոյի տոմս էր դառնում… Եվ կարճ շալվարով… երկար չունեի…
Իմ մանկությունը ես եմ դարձրել հրաշք… Տոնածառ էլ չունեցա… բայց Զատկի փլավը` չամիչով, չրով կար… Իսկ մոմերը Ռուզանի հետ մենք էինք վառած բերում «Սուրբ Սարգսի» եկեղեցուց… իրարից վառելով… պիտի վառած տուն բերեինք:
…. Եվ իմ չամիչը շատ էր լինում…
…. Իսկ` ինչ էի հագած, չեմ հիշում: Գիտեմ, որ մի հին ադեալից վերարկու ունեի, որն էլ մոռացա թուրքի դպրոցի բակում` «լախտի» խաղալուց հետո…
Իսկ ի՜նչ ձնագնդի էինք խաղում… իսկական քարե կռվի նման…
Իսկ հիմա… ոչինչ չկա, բոլորը տանն են նստած երեխեքի հետ, որոնց հագուստը, ոտնամանները… խաղալու համար են: Տանն են նստած, որ չմրսեն… Իսկ ես տուն էի գալիս կապտած, ոտներս՝ ջուր… առանց ձեռնոց: Իսկ երբ մրմռում էին մատներս, ձյունով տրորում էի և վերջ:
…Եվ Զանգի շնիկս հետս էր ամբողջ օրը:
Լավ նշանառու էի և՛ ձնագնդով, և՛ վեգերով…
…Մի «հպարտ» թուրք կար, որ գալիս, Կոնդ էր բարձրանում, որի փափախն էլ գլխից թռցրի: Իսկ երբ ուզում էր կռանալ, բարձրացնել, կռանալ չկարողացավ… մեջքը փայտացած էր և ուղիղ: Ձիգ էր ման գալիս… Իսկ մենք կարծում էինք` հպարտ է… Կռացա, վերցրի, իրեն տվի… և ասեց. «Կաշանգ բալամ»… այսինքն` լավ տղա ես… ապրե՛ս: Էլ նրան ձեռք չտվինք, և մեզ տեսնելիս ժպտում էր, այսինքն` շնորհակալ էր մեր մեծահոգությունից… Է՜հ, մախլաս:
«Աղքատի» ձմեռը… 30.12.1998
Posted on Մյս 3, 2018 in Գրականություն