Տխրություն… 06.03.1997

Posted on Մրտ 28, 2018 in Գրականություն

       06.03.1997 Պատճառ ունեցող տխրությունները անհամար են, հազար ու մի պատճառներ, առիթներ, ինչքան ուզես: Բայց… կա տխրության մի «տեսակը», որը թախիծի հետ է գալիս, որի ո՛չ գալուց ես իմանում, ո՛չ էլ ինչից, որտեղից… և համակում է քեզ և նստում է հոգուդ վրա: Նստում է և հարմարվում, և քեզ թվում է՝ չի էլ հեռանալու… Զոռով տխրել, քեզ ստիպել, որ տխրես, թախծես չես կարող: Զոռով կարող ես քեզ ուրախացնել. կհավաքես ընկերներիդ, գինին ու հացը, և իրենց գործը կանեն: Կարող ես և պարել վերջում… Բայց… տխրությունը, թախիծը ոչնչով չես կարող հեռացնել… և ինչպես եկել է, այնպես էլ աննկատ, առանց քեզ զգուշացնելու, ասելու կարող է գնալ… Այդպես է, փորձած բան եմ ասում: Եվ հանկարծ կզգաս, որ թեթևացավ կուրծքդ, շնչառությունդ տեղն եկավ, և մի խորը շունչ կառնես… Եվ միակ բանը, որ կարող է քեզ թեթևացնել, մնում է ծխելը, ուրիշ ոչ մի բան:
Այո՛, ինչպես գալիս է, այնպես էլ գնում է: Քեզանից ոչ մի կախում չունի, հոգու հետ ունի, իսկ հոգին էլ անկախ է, «տնվորի» նման բան է քո մեջ…

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով