09.01.1979 Սկսել եմ մանկության հին Երևանից մի բան…
02.04.1997 «Երևանը» գրում եմ կամաց-կամաց, իսկ ո՞վ պիտի արտագրի, որ գիրք դառնա. չէ՞ որ «Իգդիրը» 5 անգամ արտագրեցի, մինչև գիրք դարձավ… Ես հիմա դեռ գրում եմ այն, ինչի մասին պիտի գրեմ ընդամենը:
18.06.1997 «Երևանի» համար գրածներիցս բան չի ստացվում: Չգիտեմ` ինչ եմ գրում: Իմ գրելու ձևը` «մեթոդը», այն էր ընդամենը, որ գրածը պիտի արտագրվի և երկու-երեք անգամ, որ դառնա ուշադրության արժանի: Իսկ Վիլիկի կարդալուց ես ընդամենը դառնում եմ «լսող», իսկ «մտածող» բջիջը չի գործում… Հիմար, անհեթեթ, անպետք բան է ստացվում… Երևի թե այս Երևանից բան չի ստացվի, տկար խզբզանք և ուրիշ ոչինչ…
Տեր Աստված, դե մի բան արա… Էլ ո՞ւմ դիմեմ… բժիշկներն անզոր են, իսկ դու… ինձանից բեթարն ես, ամենակարողդ:
17.06.1998 «Երևանն» այդպես էլ մնաց չգրված… Մի քանի կտորներ գրել եմ, որոնք էլ չդարձան «գրված» իմ «ոճով», այսինքն` 3 անգամ արտագրելով, որից հետո նոր միայն կարելի էր ասել «գրել եմ»:
«Իգդիրը» արտագրեցի 4 անգամ: Մեքենագրված վարիանտը 5-րդն էր, որի մեջ երկու գլուխ ավելացրեցի: Սա է իմ «ոճ» կոչեցյալը: Իսկ հիմա… եթե անգամ կարդան իմ գրածը, որ «մշակվի», չի ստացվում, ես արտագրելուց մտածում էի: Իսկ հիմա պարզապես լսում եմ:
