Արփենիկ Նալբանդյան. բնորդ

Ես երևի թե չպիտի տեղափոխվեի գեղանկարչական ֆակուլտետը, բայց ճակատագրի հետ ոչինչ չես անի: Ես Բաշբեուկ էի տեսել և գրավյուրան, օֆորտը, իմ սիրելի Հակոբ Կոջոյանը… մոռացա… իսկ այդ գեղանկարչականում էլ հանդիպեցի այդ հայ աղջկան… և ուրիշ երկու հայ տղաների ևս թիֆլիսաբնակ… իսկ դա էլ նշանակում էր պիտի տեսնեմ ու տեսնեմ ամեն օր նրանց` այդ հայերին:  Իմ մտքով էլ չէր անցնում, թե ինչ կնշանակի ամեն օր տեսնել մի աղջկա, որն էլ ոչ ավել, ոչ պակաս ամենաշնորհքովն էր դասարանում…

Էդուարդ Իսաբեկյան