Ընկ. Միկոյանը ալավերդցի բանվորների հետ. 1949, կտավ, յուղաներկ
05.07.1948 Եղա Ալահվերդում «Միկոյան»-իս համար: Շատ էր գեղեցիկ Ալահվերդին, մի 20 օր մնացի… մի քիչ բան բերեցի, համենայն դեպս, բերած մատերիալով կարելի է աշխատանքը սկսել:
Ինչքան լավ կլիներ, եթե հենց տեղում հնարավորություն լիներ աշխատելու: Էս անտեր ինստիտուտը խաթա դարձավ գլխիս, պրծում չունեմ սրանից, ինչպես երևում է:
Եթե ամառը ժամանակ լինի, կարելի է (հարկավոր է) մի երկու ամսով գնալ նորից Ալահվերդի:04.01.1949 Կորցրեցի թղթապանակս Ալլահվերդու խծբծանքներով և գրածս բանաստեղծություններով… ափսոս, 2 պոեմա, 4 բանաստեղծություն և 7 էպիգրամ:
17.03.1949 Իսկ Միկոյանը դեռ կտավն էլ չեմ ձգել, լավ է չէ՜: Մի ճար է մնում, վերցնել, գնալ Ալահվերդի, էնտեղ էլ նկարել:
26.05.1949 «Փոթորկից առաջ»-ը վերջացնում եմ, վատ չի ստացվում: Բայց Միկոյանը նկարելու ոչ մի տրամադրություն չկա և, առհասարակ, ոչինչ նկարելու:
05.08.1949 Մի 15 օր Ալավերդում ենք ես, Արամը և Մուտոն: Մուտոն անցյալ օրը գնաց, մնացինք երկուսով: Այս անգամ Ալավերդին դուրս չեկավ, գուցե պատճառը դեպքերն ու դեմքերն են… Նախ, 4-րդ օրը ներկերս մաքրազարդեցին, բոլոր պաշարը Վինձորի և Լեֆրանի, մի ամբողջ մեծ էտյուդնիկ և լեփ-լեցուն, տարան և գտնելու ոչ մի ճար! Հետո անընդհատ անձրևներ են, իսկ չերդակը, որտեղ աշխատում եմ, կանգնելու տեղ չկա, ուղղակի չռռում է գլխներիս: Մի անկյուն կա միայն, որ չի կաթում, էն էլ նկար ենք դնում! Հետո բանվորները չեն գալիս և անընդհատ խաբում են, զզվեցրին, զահլա տարան! Քիչ է մնում վերկենամ, գնամ հետ:
06.11.1949 Ցուցահանդեսը բացվեց:
*** «Միկոյանս» լավ տեղ են կախել, բայց կիսատ է, կիսատ… Ավելի շուտ լույսերն են պակասում: Մախլաս, դու ուզում էիր ընդամենը, որ փող ստանայիր, նու, ընդունեցին էլ, դեռ կախեցին էլ: «Տանյան» չկախին, սա կախեցին, որտե՞ղ է լոգիկան: