…Մարտիկյանը պերճ խոսքերով փառաբանում է Է.Իսաբեկյանի «Սասունցի Դավիթը»: Մի ամբողջ ներբող այս պատկերի մասին: Բայց քննադատը, որ ուրիշների մոտ «սուր» աչքով տեսնում է չեղած թերություններ, այստեղ չի նկատել, որ պատկերը շատ հեռու է էպոսից: Մեր ժողովուրդը ստեղծել է Դավթին` հսկա, հզոր ուժի տեր, խելահեղ ու ցասումնալից իր արարքների մեջ: Հովիվ Դավիթը հոտը քշում է տուն` հետը խառնելով առյուծներ, վագրեր, անտառի վայրի գազաններ: Էպոսում ստեղծված պատկերը փոթորկալից է: Ահաբեկված սասունցիք տներն են մտնում, դռները կողպում: Գեղեցիկ է այս հիպերբոլան, որ ողջ էպոսի զարդն է: Նկարիչը փոքրացրել է պատկերը, Դավթին դարձրել միջահասակ պատանի, նրա մոտ մի վագր ու մի այծ, բոլորը հանգիստ վիճակում: Թվում է, թե նկարիչը չի կարդացել էպոսը` այնքան է կերպարը հեռու նախատիպից: Ինչու՞ քննադատը չի տեսել նկարչի ակնբախ անհաջողությունը այս պատկերի մտահղացման մեջ: Այդ նրանից է, որ նա ինքն էլ վախենում է ամեն տեսակի չափազանցումից, ուր մնաց` փոթորկից ու հիպերբոլայից արվեստի մեջ: Նա կողմնակից է «չափավոր» ռեալիզմի, և, անշուշտ, պիտի սարսափեր, եթե նկարիչը փորձեր հասնել էպոսի փոթորկալից պատկերին: Նա ռեալիզմը հասկանում է զսպված, չափավորված, հավասարակշռված: Ահա քեզ մոդելը, արտանկարիր որքան հնարավոր է մանրամասն, դու ռեալիստ կլինես: